(Μακρινή μητέρα, πλαστικό, 100Χ60 έργο της Παυλίνας Παμπούδη)
Σκορπίσαν τα χαρακτηριστικά μου στους καθρέφτες.
Η έκτασή μου αδιάγνωστη και το βάθος ακόμα μεγαλώνει.
Υπήρξα; Σαν ενότητα; Μονάχα σα φορέας;
Μπορεί να να 'μουν από πάντα η σκέψη κάποιου,
Μισοτελειωμένη.
Η μοίρα μου άγραφη πάλι.
Με μόνο τα σημάδια των οδηγών αστερισμών.
Άσχετη τώρα, ξεχασμένη, όμως σε θυμάμαι.
Γεννήθηκες μεσάνυχτα. Και άρχισες αμέσως να γερνάς.
Πέρασαν χρόνια
Καθώς μελετούσες μαύρα πράγματα σε μαύρο φως.
Τα χάλασες τα μάτια σου, τα δάχτυλά σου.
Θυμάμαι ακόμα, έφευγες συχνά, δεν ξαναγύριζες ποτέ.
Ναι, δε με κούρασες καθόλου σαν παιδί.
(...)
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Ο λεπτουργός, 1997
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Συγκλονιστικό όπως και ο πίνακάς της.
Ειδικά οι δύο τελευταίοι στίχοι..
Άριστες επιλογές Τόλη μου σ' ευχαριστούμε!
Χαίρομαι που σου άρεσε, Μαρία μου. Η Παυλίνα έχει ένα καθαρά προσωπικό ποιητικό και εικαστικό άγγιγμα.
Είναι πραγματικά καθηλωτική! Όλες οι αναρτήσεις αφιέρωμα στην Παυλίνα Παμπούδη μου άρεσαν πολύ και με εντυπωσίασαν τα έργα της ζωγραφικής, μια πλευρά της που ομολογώ ότι ελάχιστα γνώριζα. Ο σημερινός πίνακας, όπως και το ποίημα, αναδίδουν ένα πολύ πυκνό, σχεδόν «χειροπιαστό» συναίσθημα!
Μελίνα μου, χαίρομαι πολύ, πολύ, πολύ για την Παυλίνα και πολύ λιγότερο για τις, όπως φαίνεται, καλές επιλογές μου.
Τρέχω λοιπόν να αναρτήσω ένα ακόμη ποίημά της από την εποχή που ήταν ένα μικρό ζουζούνι ανάμεσα σε πολλά άλλα ζουζουνάκια.
Δημοσίευση σχολίου