Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ
Και τ' αντέχω.
(Αμέσως τότε, ξημερώνει.
Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά.
Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται.)
Το θα του θανάτου
Θάλλει στο φως
Καθώς
Ένα Χι
Από ψυχή
Βήχει
Απαρηγόρητα.
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Αυτός εγώ, 1977
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου