Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Α - πίστη - Α

Αναζητώ ένα σώμα που τρέμει.
Πιστεύω σε κάτι φθαρτό.
Στα σημάδια που χαράζουν πάνω μου το πέρασμά σου.
Μόνο σ' αυτά πιστεύω.
Σε τίποτα άλλο.
Μέχρι εκεί.
Μέχρι το σώμα σου που τρέμει.
Μέχρι εκεί φτάνει η πίστη μου.
Και χωρίς πίστη,
μόνο σε σώματα μπορεί να στηριχτεί κανείς.
Και χωρίς πίστη,
πώς να στηριχτεί κανείς στα φτερά των ανθρώπων;

Μαρία Δασκαλάκη
αδημοσίευτο

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ακόμα κι η σιωπή
τρέμει
νιώθει
ριγεί
και το σώμα
σωπαίνει
και αφήνει πάνω στη νύχτα
τα σημάδια του
να τα βρεις το πρωι
να μην ξεχάσεις

κι όταν τα δεις
η σιωπή
δε θα ΄χει μέσα της
αμηχανία καμιά
κι εσύ
θα ΄χεις πια βρει

το δρόμο

55fm είπε...

Όμορφο!
Καλή βδομάδα, Τόλη μου αγαπημένε!

Poet είπε...

Λατρεύω τη μουσική της Καραϊνδρου, Silena μου, και δεν τη χορταίνω. Φαίνεται, ε; Αλλά δρόμο δεν βρήκα κι ούτε ποτέ νομίζω ότι θα βρω. Θα παραμείνω στο φθαρτό μας σώμα, όπως η Μαρία, όπως κι εσύ. Κι αυτό καμιά φορά βγάζει φτερά.

Poet είπε...

Καλή εβδομάδα, αγαπημένη μου Όλγα-Ουρανία. Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα της Μαρίας.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Η ίδια η στιγμή είναι φθαρτή..
ζει παρά ελάχιστα ακόμα και αν τρέμει.. απλά αν είναι πολύ δυνατή, τότε χαράζεται στη μνήμη και αποκτά μια μερική αθανασία..
Ωραίο ποίημα..
Καλό βράδυ Τόλη..

Poet είπε...

Μου φαίνεται ότι συμφωνούμε όλοι μας, Έλενά μου. Είναι χρόνια που μίλησα για τη «Γοητεία των δευτερολέπτων». Η ζωή δεν μετριέται σε διάρκεια αλλά σε ένταση, σε πάθος. Σε ωραία ποιήματα σαν κι αυτό. Ποιήματα της γραφής, της σάρκας, της ψυχής.

Καλό ξημέρωμα.