Το σπίτι θα κατεδαφιστεί.
Περιμένετε.
Πάρε ένα μαχαίρι και ξύσε γύρω από το βλήμα στο σοβά,
Με προσοχή, με λεπτότητα.
Όπως όταν βγάζεις ένα αγκάθι από το δάχτυλό σου.
Όπως όταν αφαιρείς ένα κόκκο σκόνης από το μάτι
σηκώνοντας το βλέφαρο.
Υπάρχει φόβος να καταστραφεί μια ιστορία ενός κάποτε νέου.
Υπάρχει κίνδυνος να σβήσουν
τα τόσα δειλινά που έβαψαν τον τοίχο,
και της βροχής οι στάλες που έκλαψαν πάνω του.
Θάναι θλιβερό να τα πάρω μαζί μου.
Να μην διαβαστούν.
Να μην ανθίσουν και πάλι άνεμοι.
Γιάννης Σκληβανιώτης
από τη συλλογή Όστρακα, 2010
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
"Υπάρχει φόβος να καταστραφεί μια ιστορία ενός κάποτε νέου". Διεισδυτική η ματιά του Γιάννη στα άδυτα του εαυτού. Πολύ καλή επιλογή, Τόλη.
Υ.Γ. Το σκεφτόμουν χθες: Πρέπει να φτιάξεις μια ομάδα στο fb με το Λιβάδι, όπου να ανεβάζεις τα ποιήματα. Έτσι θα γίνει γνωστό σε περισσότερο κόσμο. Το Λιβάδι είναι ένα έργο ανεκτίμητης λογοτεχνικής αξίας και δικαιούται τη δική του ομάδα. Σκέψου το. Είναι απλό στη δημιουργία. Πολύ καλό βράδυ να έχεις.
πολύ μου άρεσε ο Σκληβανιώτης Τόλη μου ,αλλά και ο τρισδιάστατος κόσμος του Μπράτσου !! πιο πίσω δεν πήγα...
(καλά τώρα μόλις που έγραψα τ'όνομά σου κατάλαβα οτι στο παταμύθι μου σ'έχω γράψει Νικηφόρο πάει ξεμυαλιστήκαμε τελείως μερικοί μερικοί)
Φιλί στα χρώματα του δειλινού!!
Δεν είναι υπερβολή, Μαρία μου, ότι, παρά τη μακρόχρονη πείρα μου, συνεχώς ανακαλύπτω αξιόλογους ποιητές, παλιούς και νεώτερους. Τον Γιάννη Σκληβανιώτη τον γνώρισα στο facebook. Και έπεται συνέχεια. Είναι ατέλειωτος ο πλούτος της ελληνικής ποίησης.
Είναι ωραία η σκέψη σου, σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια. Θα τη συζητήσω με τη σύμβουλό μου στα θέματα του διαδικτύου. Η μοναδική μου επιφύλαξη είναι ο χρόνος που θα χρειάζεται με το πρόσθετο αυτό καθήκον. Είμαι ήδη πνιγμένος όπως ξέρεις. Θα δούμε. Καλό ξημέρωμα.
Προσπαθώ να σε ικανοποιήσω, φεγγαρόλουστη, και χαίρομαι όταν το πετυχαίνω. Εγώ πάντως ήξερα ότι τα ξωτικά ξεμυαλίζουν τους κοινούς θνητούς. Ε, καιρός να ξεμυαλιστούν κι εκείνα. Φιλάκια.
εξαιρετικό!
είχα την τύχη να παρακολουθήσω την τελευταία παρουσίαση του Γιάννη στον Ιανό...
καλημέρα Τόλη!
"Όπως όταν βγάζεις ένα αγκάθι από το δάχτυλό σου.
Όπως όταν αφαιρείς ένα κόκκο σκόνης από το μάτι
σηκώνοντας το βλέφαρο"
η ανατομία της ευαισθησίας...
πολύ όμορφο το ποίημα αυτό του Γιάννη!
Κι εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το ποίημα, Νίκο μου. Χαίρομαι που ο Γιάννης είναι φίλος σας. Εγώ, όπως ξέρεις, δεν ταξιδεύω και έτσι αναγκαστικά οι προσωπικές επαφές μου περιορίζονται στη Θεσσαλονίκη και,το πολύ, στις κοντινές πόλεις. Με μεγάλη χαρά όμως συμβάλλω, όσο μπορώ, στην προβολή του έργου των λιγότερο γνωστών ποιητών. Καλό απόγευμα.
Ωραίοι στίχοι, Τζούλια μου, πολύ σωστά τους επισημαίνεις. Ας παρηγορηθούμε με τη βεβαιότητα ότι θα ανθίσουν και πάλι άνεμοι. Όσες ιστορίες και να χαθούν, όσα δειλινά και να σβήσουν. Όσα κι αν πάρουμε εμείς μαζί μας.
Πάρα πολύ μου άρεσε.. και είναι ανακάλυψη από το facebook; Ευτυχώς που έχουμε εσένα Τόλη και μας τα συγκεντρώνεις εδώ στο δικό μας λιβάδι:)
Στο ποίημα που διανυκτερεύει άλλο ένα συγκλονιστικό ποίημα του Αλεξάνδρου!
Καλή σου νύχτα Τόλη μου:)
Ναι, Μαρία μου, τριγυρίζω σε χίλιες δυο μεριές και επιλέγω τα κατά την κρίση μου καλύτερα ποιήματα για δημοσίευση στο Λιβάδι.
Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου είναι πράγματι συγκλονιστικό και εκφράζει απόλυτα και τη δική μου στάση ζωής.
Καλό ξημέρωμα, γλυκιά μου.
μα κι αν κατεδαφιστούν οι τοίχοι! τις λέξεις, τα όνειρα, τις σκέψεις κανείς δε μπορεί να τις κατεδαφίσει!!!
καλό βράδυ
Χωρίς καμία αμφιβολία, Silena μου. Ο άνθρωπος όμως δένεται με τα σπίτια, με τα «άψυχα» αντικείμενα, τους δίνει κάτι από τη δική του ψυχή.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου