Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Το παλτό


Κρεμασμένο στο καρφί,
Λάφυρο του χρόνου
το σκισμένο παλτό σου πατέρα.
Άδεια σακιά τα μανίκια
και τα μαύρα κουμπιά,
τυφλά μάτια που χάσκουν,
έτοιμα να χυθούν στο πάτωμα.

Το χάιδεψα και χάθηκα
στη θαλπωρή
μιας ανοιχτής αγκαλιάς.

Γιάννης Καραμίχος
από τη συλλογή Στην άκρη του νου, 2010

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά με συγκίνησε. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν χρειάζεται να εξηγώ τα αυτονόητα και εν πολλοίς κοινά συναισθήματα που προκαλεί ένα τέτοιο θέμα.
Καλησπέρα δάσκαλε!

Poet είπε...

Κι εγώ έχω γράψει ένα ποίημα για το παλτό του πατέρα μου, Λίλιαν, «... που στον βαρδάρη μας χωρούσε και τους δυο».

Καλησπέρα, ποιήτρια.