πώς όλα σκοτεινιάσανε μεμιάς
δυο γέροι σάπισαν στις πολυθρόνες
άκαμπτος πια διαβαίνει ο καιρός
κανένας χαρταετός δεν έφτασε ψηλά
όμως εγώ φυτεύοντας λουλούδια στο κενό
απομυζώ πειθήνια μέλισσα το νέκταρ
κι απ΄το κεντρί κρατιέμαι ζωντανός
πες τον φονιά πες ό, τι θες
ο θάνατος
απόσταση αγεφύρωτη είναι μόνο
χώμα στο χώμα - δάκρυ και πηλός
αίμα και σάρκα των φτωχών μας στίχων
μια κλίμακα ημιτελής
στο στέρνο του απείρου!
Κώστας Ριζάκης
από τη συλλογή Τα τελευταία ονόματα, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
...όμως εγώ φυτεύοντας λουλούδια στο κενό
απομυζώ πειθήνια μέλισσα το νέκταρ...
"Η ζωή μου ανυψώνεται στο κενό
φυτεμένη σε μιαν αιωρούμενη ελπίδα"
Κάπως παρόμοια το είδα κι εγώ.
Εδώ ο Κώστας Ριζάκης δημιουργεί με στίχους που ηχούν τρυφερά μέσα στη θλίψη, δείχνοντας μπροστά, σ' ένα μέλλον που δεν το σκιάζει κανένας θάνατος. Μου αρέσει πολύ αυτή η ποίηση και στη μορφή της και στο περιεχόμενο.
Συμφωνώ και χαίρομαι, Βαγγέλη μου. Αυτή η συλλογή του Κώστα είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Ο Κώστας Ριζάκης μιλά στοχαστικά με διάχυτη θλίψη για τις διαδρομές που στήνει η ζωή .
Τις κυττάει κατάματα δείχνοντας το δρόμο αφού κάθε ζωή ''..ανυψώνεται στο κενό φυτεμένη σε μια αιωρούμενη ελπίδα''
Υπέροχο ποίημα ,λέξη τη λέξη μελετώντας τις αλήθειες του και την κοινή του τέλους μοίρα για τον καθένα μας .
Φαντάζομαι γνωρίζοντας τη γραφή του πως όλη η συλλογή θα είναι υπέροχη. Θα την αναζητήσω.
Πολύ ωραία τα λες, Υακίνθη μου, έτσι είναι ακριβώς. Φυσικά να αναζητήσεις τη συλλογή. Όπως τονίζω παραπάνω, είναι συγκλονιστική.
Δημοσίευση σχολίου