(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
αν το αποτολμούσα
θα μ' έφερνε σε κόσμους μαγικούς
μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου
θα κολυμπούσα σε πλατειά θάλασσα
μ' ανοιχτόν ορίζοντα
μικρές χαρές θα κεντούσαν πλατύφυλλα λουλούδια
στον καμβά των ημερών μου
θα ξάπλωνα στην αμμουδιά
κάτω απ' τον λαμπρό ήλιο
θα κυκλοφορούσα σε δρόμους
γεμάτους εκπλήξεις
κα παρουσίες που θα μου μιλούσαν
σε γλώσσα με ήχους μουσικούς και λεπτεπίλεπτους
πορφυρούς σαν την χλαμύδα
που το όνειρο τύλιξε στους ώμους μου
Χαρά Χρηστάρα
από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1997 - 1999)
ενότητα Κυκλώματα της μνήμης
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Ωραίος ο πίνακας σου, Ντίνο μου. Έστω και χωρίς τη χλαμύδα (μην τολμήσεις να πεις, «ακριβώς επειδή δεν έχει τη χλαμύδα»).
Τόλη δεν γνωρίζω προσωπικά την ποιήτρια και αν έχει κάποια συστολή ή επιφύλαξη.
Όμως οι λέξεις όπως "αποτολμούσα", "κολυμπούσα",
"πλατειά θάλασσα", "μ'ανοιχτόν ορίζοντα", "πλατύφυλλα λουλούδια", "λαμπρό ήλιο", αυτού του ωραίου ποιήματος με ώθησαν να "αποτολμήσω" την πρόταση να το αγκαλιάσει ο πίνακας. Παραπέρα αποκωδικοποίση αυτών των λέξεων, δική σου. Καλό απόγευμα.
Τα λες τόσο καλά που, αν ήξερα να ζωγραφίζω, θα έβαζα εγώ τους πίνακες για να γράφεις εσύ τα κείμενα στο Λιβάδι. Αστειεύτηκα, Ντίνο μου.
Η ποίηση της Χαράς Χρηστάρα, Τόλη μου, είναι « σαν πυρσός που σιγοκαίει»
όπου «ταιριάζοντας τη λέξη με τη λέξη» γίνεται
«Σαν τη φωνή
που πολεμάει ν' ακουστεί
ο μέσα σπαραγμός της»
Δανείζομαι τους στίχους της οι οποίοι νομίζω δίνουν τη πολύ καλή εικόνα της ποίησης της.
Έτσι νομίζω κι εγώ, Ανδρέα μου. Εξ άλλου τα ποιήματά μας είναι η καλύτερη σύνθετη αυτοπροσωπογραφία μας.
Δημοσίευση σχολίου