Η γεωμετρία του κενού

Ζω μέσα σ’ ένα ποίημα. Στ’ αριστερά μου τα σύμφωνα, στα δεξιά τα φωνήεντα, πιο δώθε τα ουσιαστικά, τα ρήματα και πάνω στο ράφι, αφημένα μερικά αποξηραμένα στιχάκια ενθύμια. Ζω ανάμεσα στα δέντρα, τα φύλλα, στα πουλιά κι ένα στη μέση ανήλιαγο ποτάμι, με τα πετρόψαρα, τις νεροφίδες, την άμμο την ψιλή, μια μυρουδιά αυγουστιάτικου απογεύματος.

Ζω μέσα σ’ ένα ποίημα. Με τα πολλά παράθυρα και τους φεγγίτες του, με εντοιχισμένους τους αρχαίους λεξιπλάστες να μ’ ορμηνεύουν την ώρα που ζυμώνω στη σκάφη μια χούφτα γαλάζιες χάντρες μαζί με φύλλα τρυφερά από πρώιμη άνοιξη και τα πρώτα λόγια από ένα τραγούδι που ετοιμάζεται να σκαρφαλώσει στα χείλη των κοριτσιών. Ζω μέσα σ’ ένα πράσινο ενυδρείο με ίχνη παλιού ναυαγίου, και μια σημαία πειρατική που υψώνω κάθε φορά που οι στίχοι ετοιμάζονται για επίθεση. Πλάι μου πάπυροι, αετώματα κι επιγράμματα, ο πλούτος της αρχαίας σκόνης που επικάθεται στα μάρμαρα, η ιερή γεωμετρία του κενού.

Ζω μέσα σ’ ένα ποίημα. Εδώ βρίσκονται τα ανθρώπινα θαύματα, ο θάνατος κι η γένεση, το τέλος και η αρχή, το μηδέν και το άπειρο, η αριθμητική της ομορφιάς στην αρμονία ενός ιδιωτικού σύμπαντος.

Κώστας Μπραβάκης
από τη συλλογή Εναέριες ρίζες, 2010