(Έργο Ντίνου Παπασπύρου)
Οι γυναίκες της Ανατολής, με σπίτια είναι όμοιες.
Σπίτια χωρίς παράθυρα, χωρίς μπαλκόνια στο δρόμο.
Σπίτια που συναντάς στους δρόμους τους παλιούς
της Δαμασκού και της Βαγδάτης,
του Χαλεπιού και του Ισπαχάν,
της Μοσούλης αλλά και της Κομοτηνής.
Σπίτια στα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Πίσω όμως από τους τυφλούς, αυστηρούς, και ψηλούς τοίχους
ερμητικά κλειστούς στα αδιάκριτα βλέμματα των ξένων,
ανοιχτά παράθυρα, μπαλκόνια και χαγιάτια βλέπουν
σε αυλές εσωτερικές, κήπους και αίθρια,
φτιάχνοντας αυτήν την ξεχωριστής ομορφιάς
ζεστή και οικεία ανατολίτικη ατμόσφαιρα.
Γιαυτό και δεν παραξενεύομαι όταν
τις βλέπω, φορώντας
τις μακριές μαύρες κελεμπίες και τα τσαντόρ,
τις μαντίλες και τις μπούργκες,
να συνωστίζονται σε μαγαζιά με εσώρουχα γυναικεία
(και υπάρχουν πάμπολλα στα μέρη αυτά, τόσα
που δεν συναντάς σε καμιά πόλη της Δύσης),
και να αγοράζουν την ιδιαίτερα φανταχτερή,
τολμηρή και αισθησιακή τους πραμάτεια.
Κρατούν αυτή τη μοναδική ίσως πολυτέλεια και χαρά,
όμοια με ‘κείνη που προσφέρει το εσωτερικό του κήπου,
για τον έναν και μοναδικό εκλεκτό της καρδιάς τους.
Γιάννης Βούρος
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παρέμβαση,
τεύχ. 152, Άνοιξη 2010,
Σπίτια χωρίς παράθυρα, χωρίς μπαλκόνια στο δρόμο.
Σπίτια που συναντάς στους δρόμους τους παλιούς
της Δαμασκού και της Βαγδάτης,
του Χαλεπιού και του Ισπαχάν,
της Μοσούλης αλλά και της Κομοτηνής.
Σπίτια στα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Πίσω όμως από τους τυφλούς, αυστηρούς, και ψηλούς τοίχους
ερμητικά κλειστούς στα αδιάκριτα βλέμματα των ξένων,
ανοιχτά παράθυρα, μπαλκόνια και χαγιάτια βλέπουν
σε αυλές εσωτερικές, κήπους και αίθρια,
φτιάχνοντας αυτήν την ξεχωριστής ομορφιάς
ζεστή και οικεία ανατολίτικη ατμόσφαιρα.
Γιαυτό και δεν παραξενεύομαι όταν
τις βλέπω, φορώντας
τις μακριές μαύρες κελεμπίες και τα τσαντόρ,
τις μαντίλες και τις μπούργκες,
να συνωστίζονται σε μαγαζιά με εσώρουχα γυναικεία
(και υπάρχουν πάμπολλα στα μέρη αυτά, τόσα
που δεν συναντάς σε καμιά πόλη της Δύσης),
και να αγοράζουν την ιδιαίτερα φανταχτερή,
τολμηρή και αισθησιακή τους πραμάτεια.
Κρατούν αυτή τη μοναδική ίσως πολυτέλεια και χαρά,
όμοια με ‘κείνη που προσφέρει το εσωτερικό του κήπου,
για τον έναν και μοναδικό εκλεκτό της καρδιάς τους.
Γιάννης Βούρος
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παρέμβαση,
τεύχ. 152, Άνοιξη 2010,
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Η γυναικεία ψυχούλα κάτω από τις κελεμπίες, τα τσαντόρ και τις μπούργκες. Πολύ παραστατικό ποίημα.
Ναι, πολύ παραστατικό, Ντίνο. Πρόσφατα η κόρη μου ταξίδεψε για μια φωτογράφηση στη Riyadh και μου διηγήθηκε τις εντυπώσεις της πάνω σ' αυτό. Η ίδια ήταν υποχρεωμένη να φορά την abaya που κάλυπτε το κεφάλι της αφήνοντας μόνο το πρόσωπο να φαίνεται (χαρακτηριστικά μου είπε γυρνώντας ότι ένιωθε την ανάγκη με την επιστροφή της να φορέσει ενα σορτάκι κι ένα αμάνικο μπλουζάκι και να βγεί να περπατήσει στους δρόμους).
Στη διάρκεια του γάμου όπου εργάστηκε ως βοηθός της φωτογράφου, οι γυναίκες ήταν ντυμένες και στολισμένες με σινιέ φορέματα και κοσμήματα, αλλά μόλις μπήκαν στην αίθουσα οι άνδρες, κουκουλώθηκαν κιαυτές με τις αμπάγιες τους.
Η γυναικεία ψυχούλα που καταπιέζεται με κτηνώδη τρόπο από ισλαμικά ανθρωποειδή.
Καταλαβαίνω το ρομαντικό στοιχείο στο ποίημα του Γιάννη, κάπως έτσι βλέπουμε όλοι τα «εξωτικά» μέρη. Την καθυστέρηση, τον μεσαίωνα, τον εξανδραποδισμό, την απερίγραπτη δυστυχία των γυναικών την έχουν κρυμμένη κάτω από τις τουριστικές εντυπώσεις. Κάτω από τη μπούργκα.
Δημοσίευση σχολίου