Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Νύχτα του ασπασμού


στον Γιάννη Βαρβέρη

Αλλά κάπως έτσι λοιπόν όλα τελειώνουν, πατέρα.

Σε κοιτάζω με τα βλέφαρά σου κλειστά, την ανάσα κομμένη
και δεν μπορώ πια να δακρύσω,
γιατί μια ζωή δεν έκανα άλλο
από το να σε πενθώ, κρυφά να σε πενθώ.

Πήγαινες να φέρεις ένα χαρτάκι
και έτσι όπως έστρεφες τη πλάτη
σε φανταζόμουν σε αποχώρηση.
χαρούμενος ήσουν και εγώ στα μάτια σου έβλεπα
ένα φως πόλεως – να μ’ αποχαιρετά – μακρινής.
σε βόλτα έλειπες, κι εγώ στο σπίτι σαν έφτανα μόνος,
την παντοτινή, την παντοτινή ζούσα την απουσία σου.

Ω νύχτα δύσκολη.

Θύμησες, που κουρνιάσατε στα πράγματα κιόλας,
πιάτα, φλιτζάνια, ποτήρια
που άθικτα και ταιριασμένα όπως σας αγοράζαμε
στην ντουλάπα το πρωί θα σας βρω,
φωτογραφίες σε εκδρομές, παλιές,
προορισμένες για πάντα καλά να φυλάτε
μια τόσο χαρωπή απουσία,
ρούχα, παλτό, σακάκια, κασκόλ, ομπρέλες
μιας μόδας άχρηστης, πικρής,
που εντούτοις αποκτήθηκαν κάποτε με αίμα,
γραβάτες, θηλιές χρόνων ταπεινά στολισμένων,
κομοδίνα και καρέκλες στο πατάρι
πτυσσόμενες, αχρησιμοποίητες,
που κατά βάθος ήξερα, ήξερα πολύ καλά τι σας θέλουμε.

Ω νύχτα δύσκολη,
και ω πατέρα, πιστολιά που από παιδί σε περίμενα
και ύστερα από πενήντα τέσσερα ολόκληρα έπεσες,
ύστερα από πενήντα τέσσερα ολόκληρα έπεσες χρόνια.

Γιώργος Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Κρυφός κυνηγός, 2010

6 σχόλια:

maria d. είπε...

"δεν μπορώ πια να δακρύσω,
γιατί μια ζωή δεν έκανα άλλο
από το να σε πενθώ"
Πολύ όμορφο ποίημα. Με άγγιξε κάθε λέξη του...

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Τόλη αυτό το ποίημα με συγκίνησε βαθιά..
Κάθε λέξη του ένας πόνος..
Προφανώς γιατί έχω χάσει τον πατέρα μου όταν βρισκόταν στην ηλικία των 54 ετών..

Poet είπε...

Σε καλοσωρίζω, Μαρία Δασκαλάκη, στο Λιβάδι και εύχομαι σύντομα να αναρτήσεις τα ποιήματά σου στο καινούριο σου ιστολόγιο και να το εμπλουτίσεις όπως εσύ γνωρίζεις.

Χαίρομαι που σε άγγιξε το ποίημα του Γιώργου Μαρκόπουλου, το οποίο είναι αφιερωμένο σε έναν άλλο πολύ σημαντικό ποιητή της γενιάς του "70και στενό φίλο του Γιώργου, τον Γιάννη Βαρβέρη.

Ο ίδιος ο Γιάννης Βαρβέρης έχει γράψει εξίσου συγκλονιστικά ποιήματα για τον πατέρα του, τα οποία έχω αναρτήσει στο Λιβάδι και σου συνιστώ να τα διαβάσεις.

Poet είπε...

Μεγάλος πόνος η απώλεια του πατέρα, Έλενα, να είσαι σίγουρη ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σε παραπέμπω στην ενότητα Πατέρας, στην οποία θρηνώ κι εγώ το θάνατο του πατέρα μου, που για μένα ήταν πατέρας και μητέρα μαζί. Αυτές είναι ισόβια ανοιχτές πληγές χωρίς παρηγοριά και χωρίς ελπίδα.

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Κάποια περασμένη χρονιά,
θεατής στον αποχαιρετισμό κάποιου ξένου πατέρα, σκίστηκε η καρδιά μου δυο φορές.
μία την αναμενόμενη , ανταλάσσοντας ρόλους και εικόνες σε μια προσπάθεια να ξορκίσω την ώρα του δικού μου αντίο,
και μία ακόμη..
εκείνον τον πατέρα κανείς δεν τον έκλαψε..η πιστολιά κανέναν απόηχο δεν άφησε..
Γύρισα πίσω με τη σκέψη πως οι θρήνοι κάποτε σταματούν..
αυτό που αφήνει όμως ένας πατέρας στη ζωή μας είναι δώρο που μένει..

Μια καλησπέρα στο λιβάδι
με τα ρόδα και τ αγκάθια..
υπέροχο ποίημα..

Poet είπε...

Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ, Ανιρέτα. Τα σχόλια σου είναι πάντοτε ουσιαστικά και εύστοχα.

Πιστεύω ότι όση αγάπη έχω μέσα μου την οφείλω στον πατέρα μου. Και για τη μητέρα μου ακόμη που τη λάτρευε κι ας είχαν χωρίσει στα έξι μου χρόνια. Ναι, αυτό μου άφησε και να χοροπηδάει η καρδιά μου ακόμη και τώρα όταν βλέπω από πίσω κάποιον στον δρόμο που μου δίνει τη φευγαλέα αίσθηση ότι είναι εκείνος.

Πόσος πόνος χρειάζεται λοιπόν για ένα «υπέροχο ποίημα», πόσο αίμα της καρδιάς μας ! Καλό βράδυ.