Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ευσεβείς πόθοι

Δεν είμαι πρόστυχο δικό σου τραγούδι
Κι ούτε θα γίνω στιχάκι για σένα
Δεν είμαι καλή, δεν είμ’ αγγελούδι
Δε χαραμίζομαι πια για κανένα.
Δεν είμαι το αύριο που τόσο φοβάσαι
Κι ούτε θα γίνω το χτες με τη βία
Δεν είμ’ ηρωίδα γι’ αυτό μη λυπάσαι
Εγώ δε θα γίνω τοτέμ σε πλατεία.
Δεν είμαι φρέσκο λουλούδι στο βάζο
Δε σιδερώνω τα ρούχα ωραία
Δεν είμαι εκείνη που όλα στα τάζω
Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα μοιραία.
Δεν είμ’ η αλήθεια που πρέπει να κρύψεις
Ούτε όμως και ψέμα να σε βασανίζω
Δεν είμαι μικρή για να νιώθεις τύψεις
Μα είμαι μεγάλη για να κοκκινίζω.
Δεν είμαι χειμώνας που στο σπίτι σε κλείνει
Δεν είμαι δικιά σου για να με αγγίζεις
Είμαι εκείνη που μόνο σ’ αφήνει
Και που όταν φεύγει το άρωμά της μυρίζεις.
Δε νιώθω για τίποτα πια ενοχή
Ούτε για σένα που είσαι κομμάτια
Εγώ που γεννήθηκα λάθος εποχή
Εγώ, μια Μαρία με θλιμμένα μάτια.


Μαρία Δασκαλάκη
αδημοσίευτο

2 σχόλια:

anidifranco είπε...

Αυτό ήταν ένα ποίημα γεμάτο αλήθεια. Οι γυναίκες μπορούν να είναι όλα μαζί και τίποτα συγχρόνως, δυστυχώς, αυτή είναι η θέση μας και είναι υπερβολικά πολλοί και περίπλοκοι οι ρόλοι μας. Μια και με λένε και Μαρία, θα το κάνω το ποίημα μου. Θα λέω πως γράφτηκε για μένα : -)

Poet είπε...

Μα, γράφτηκε και για σένα, Μαρία. Είναι όπως το όνομά σου. Έχουμε πέντε Μαρίες στον ποιητικό κύκλο της Θεσσαλονίκης, χωρίς το όνομά τους να χάνει την ομορφιά και τη μοναδικότητά του για την καθεμία.

Έτσι και για τη Μαρία του Ηρακλείου, έτσι και για σένα. An everyday miracle.