- Τα παιδιά που τα βλέπεις λυπημένα και ξάφνου λίγο πιο πέρα στήνουν παιχνίδι στη στιγμή, πάνω στη νεκρώσιμη ακολουθία της ίδιας της θείας τους, στο νεκροταφείο.
- Η πυροσβεστική που βλέποντάς την τα παιδιά θαυμάζουν τα νίκελ, το καμπανάκι, το υπέροχο κόκκινο και το μυαλό τους μάλλον ποτέ δεν πάει στη μαυρίλα της πυρκαγιάς.
- Το κοριτσάκι στην τηλεόραση που, ενώ βομβαρίστηκαν, συνετρίβησαν όλα, αυτό ασταμάτητα έκλαιγε ζητώντας την κούκλα του.
Γιώργος Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Κρυφός κυνηγός, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Το απιδί που τον πόλεμ0 δεν πρόλαβε να καταλάβει καλά καλά, ούτε και τη μορφή του καλοθυμάται, μ' αντίκρισε μετά από χρόνια το σκελετό του με δύο ριπές, δύο ολοστρόγκυλες στο κρανίο ριπές, σ' ένα ψυχρό εργαστήρι ταυτοποίησης λειψάνων αγνοουμένων
Ναι, υπάρχουν πολλές συγκλονιστικές εικόνες που ορθώνονται στη φαντασία μας και κάποτε εκφράζονται ποιητικά, Χρυστάλλα μου. Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου