Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Άννα
Ανάμεσα, ανάμεσα
δύο πυροβολισμών γέμισες πουλιά
Άννα . ανάμεσα.
Αίφνης
Αίφνης, το κρύσταλλο
του γέλιου σου . ν’ ανοίγει πηγές,
ν’ ανοίγει θύρες, κρόκους
και καμπανούλες
το κρύσταλλο
του γέλιου
σου.
Σαν ένας λόγος
Είμαι εδώ. τα μάτια σου
μ’ ακολουθάνε. Είναι γλυκά και ήμερα
τα μάτια σου . λάμψη και φως
κι ότι δεν ταξιδέψαμε.
Κι είναι σαν ένας λόγος
που κίνησε να’ ρθει,
τα μάτια σου.
Γιώτα Παρθενίου
από τη συλλογή Του φεγγαριού μπλε, 1994
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Μια ποιήτρια με το δικό της στίγμα και χαρακτήρα. Ποίηση γεμάτη αλλά λιτή και απέριττη.
Μα τι όμορφο να εμπνεύσεις κάποιον να γράψει δύο λέξεις.
Να εμπνεύσεις γενικότερα, πολλά μοιάζει να είναι.
Είναι το όνομα στην αρχή, ξέρεις, που ήθελα να πιστεύω ότι θα μπορούσα να ήμουν.
Δύο λέξεις στη σκέψη.
Σε χαιρετώ.
Χάρη σε σένα τη γνώρισα κι εγώ, Άγγελε. Και θα ήθελα να δω πολύ περισσότερα ποιήματά της.
Καλημέρα.
Ξεχνάς ότι πρώτος ο Μπρεχτ έγραψε για σένα; «Άννα, μην κλαις».
Αχ, αυτές οι συμπτώσεις. Η Άννα, ο Άγγελος και ο Απόστολος (εγώ), τρία άλφα.
Έχεις δίκαιο, η έμπνευση είναι ένα μυστήριο. Πρέπει να γνωρίσεις τον άλλο από κοντά και να έχει κάτι που θα σε μαγνητίσει. Κάτι απροσδιόριστο συχνά αλλά πολύτιμο.
Καλή σου μέρα, Άννα.
Δημοσίευση σχολίου