Τη διαθήκη μου λοιπόν, να συντάξω
τον τελευταίο ορισμό πριν απ' τον ύστατο ορίζοντα,
όλα τα χαρίζω σε όσους μαντεύουν τη θλίψη και την απώλεια,
σε πόσα κομμάτια θρυμματίζεται
ένα ποτήρι που εκσφενδονίζεται,
εσωτερικό κουζίνας σε πολυκατοικία,
σε όσους διαφυλάσσουν το χιόνι
των περασμένων χρόνων εισέτι στο ψυγείο τους,
ως συντηρητικοί της ουτοπίας,
έτσι όπως πρέπει να κρύβουμε τα οφειλήματά μας,
συντηρητές κι εμείς μισθοσυντήρητοι,
σαν το βόδι που κρύβει το μεδούλι
στην τρύπα των οστών,
ώσπου να 'ρθει επιτέλους
κάποιο γεμάτο δόντια στόμα να μας ξεκοκαλίσει !
Σωτήρης Παστάκας
από την έκδοση Λογοτεχνική Πολυμορφία,
Περιοδικό Αλεξίσφαιρο, 2009 -2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αυτά που οφείλουμε (ή που μας οφείλουν) στο "μεσα μας παιδί" γίνονται αιτία απωλειών και θλίψεων, ενίοτε και παγωμάρας-"χιόνι" στις συντροφικές μας σχέσεις. Γιατί κάθε ποτήρι που εκσφενδονίζεται , ή κάθε τραπέζι που ανατρέπεται στις κουζίνες των πολυκατοικιών , αυτη τη πρώτη σχέση της μάνας-με παιδί αναπαράγει. Κι αυτή η ουτοπία φευ! ανεκπλήρωτη.
Οπότε, κάποτε έρχεται και το "στόμα" ,που ξεκοκαλίζει το μεδούλι μας. Και μπορεί το ξεκοκάλισμα να γίνεται και με λέξεις , όχι μόνο με "πιατομαχίες".
(Στο γάμο μου μια φίλη μου χάρισε πιάτα!"Για...τις δισκοβολίες " μου λέει, και μου `κλεισε το μάτι!)
Ενδιαφέρουσες οι διαφορετικές ερμηνείες σε ένα ποίημα. Εγώ το θεωρώ καθαρά υπαρξιακό, Ευγενία μου, και το στόμα με τα δόντια νομίζω ότι είναι ο χάρος.
Δημοσίευση σχολίου