Τζακ Ντάνιελς από τη Μπενάκη, λυθρίνια από τη Θεμιστοκλέους,
παράλληλες κι οι δυο στη Χαριλάου Τρικούπη,
κάθετες κι οι τρεις στην Ακαδημίας :
είναι απορίας άξιον,
πώς μέσα σε τέσσερις δρόμους χώρεσε η ζωή μας;
Ό, τι πετάει, ό, τι κολυμπάει κι ό, τι έρπει
πέριξ των Εξαρχείων, διεκδικεί τη θέση του στον ήλιο :
πάσχει για το καθημερινό έπος,
αγωνιά για την οικεία οδύσσεια,
γιατί ο καθένας μας είναι ο ψυχοπομπός
ενός εφήβου που σπαράζει εντός του.
Εδώ η λίγο παραπέρα, κάθε ανώνυμη χειρονομία
επικαλείται με δέος τη χάρη της ιστορίας
κι ανά πάσα στιγμή, την ύστατη δικαίωσή της.
Σωτήρης Παστάκας
από την έκδοση Λογοτεχνική Πολυμορφία,
Περιοδικό Αλεξίσφαιρο, 2009 - 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
« ... γιατί ο καθένας μας είναι ο ψυχοπομπός / ενός εφήβου που σπαράζει εντός του» !!!
Με ρωμαλέα σκέψη και εικόνα!
ΦΡΕΣΚΟ!
την καλησπέρα μου Τόλη!
Καλημέρα, Στρατή. Εμένα μου αρέσει περισσότερο η έκπληξη που ενεδρεύει σε κάθε ποίημα του Παστάκα.
Απλά εξαιρετικό!
Καλημέρα Τόλη μου από την ανυπόφορη Αθήνα!
Φιλιά!
Καλημέρα, Ουρανία μου, από τα κάπως καλύτερα υψίπεδα της Θεσσαλονίκης. Ας είναι καλά η βλάστηση στην πρασιά και οι φλαμουριές εδώ μπροστά μου.
Νιώθω ότι η καθημερινή επανάληψη των συνηθειών μας, αυτό το σκοπό εκληρώνει εν τέλει, την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου του εφήβου, μιας κι όπως καλά το λέει ο Παστάκας είμαστε ψυχοπομποί του.
Οντως εκπληκτικό το ποιημα και οι φλαμουριές μυρίζουν παντού το πρωι.
Σε μας λίγο πιο βόρειοανατολικα, ακόμη πιο έντονα.
Τη καλημερα μου!
Καλησπέρα, Ευγενία. Εγώ το καταλαβαίνω λίγο διαφορετικά. Ότι συνοδεύουμε στην τελευταία του κατοικία τον έφηβο μέσα μας που είναι πάντα απαρηγόρητος.
Δεν βαριέσαι. Οι φλαμουριές είναι πιο ωραίο ποίημα. Που δικαιώνεται κάθε μέρα.
Δημοσίευση σχολίου