φως μου
σ’ αρμένισα βουβά
φως, συνοδέ μου αιώνιε
στην ταραχή
κουπί, τρίτο μου χέρι
σημαία
που ανυψώθηκες
τότε που στο εντός μου
σύμπαν
συντριβόμουν
θρυμματισμένε μου
ωροδείκτη
που επέδειξες
το κύλισμα
στο μέταλλο
του χρόνου,
του εντός μου
χρόνου
και του εντός
σου σπαραγμού
για του καιρού μας
τους υπόδικους
ανέμους
μες στη φθορά σου
αναγεννήθηκα
ρίζωσα
στο θεϊκό σου χέρι
που ό,τι άγγιξε
έγινε σάρκα
σάρκα από χώμα
και βροχή
λάσπη δική μου αξόδευτη
πότε θα σε χορτάσω
πότε στους όρμους σου θ’ αράξω
που έχεις σχεδόν στεγνώσει
κι έπρεπε να βουλιάξω μέσα μου
να αναρριχώμαι ύστερα
στο δέρμα μου
για να διαβαίνω
αρτιμελής και πράσινη
το χώμα το δικό σου, σύντροφε,
έρωτα ή απλώς ποιητή
να αναρροφώ και τη δική σου λάσπη
μέσα μου πάλι
να θεριεύεις
διαπρεπής κι ολάνθιστος
στους χτύπους μου
Χαρά Ναούμ
αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
25 σχόλια:
Αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα που έχω διαβάσει. Και έχω διαβάσει πολλά, πάρα πολλά.
Τυχερή εκείνη που το έγραψε, τυχερός εκείνος για τον οποίο το έγραψε.
Τόλη μου,
σ' ευχαριστώ θερμά που αγκαλιάζεις
αυτό το ποίημα.
Είναι και το δικό μου αγαπημένο
απ' όσα έχω γράψει μέχρι στιγμής,
γι' αυτό κι είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη
που αποφάσισες να το ανεβάσεις.
Όπως σου έχω ξαναπεί
αυτές οι λέξεις δεν γράφτηκαν για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο,
μα για τον Ποιητή που ενίοτε μεταμορφώνεται σε Εραστή και το αντίστροφο.
Καλώς ή κακώς, τούτη είναι η εικόνα που έχω μέσα μου.
Σ' ευχαριστώ και πάλι.
Εύχομαι με αγκαλιά, ένα όμορφο βράδυ.
Είναι ωραίο λοιπόν που συμφωνούμε στις προτιμήσεις μας.
Αφού το ποίημα δεν γράφτηκε για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο (όπως συχνά συμβαίνει και με μένα), δεν υπάρχει και συγκεκριμένος τυχερός. Τυχεροί είμαστε όλοι μας.
Ελπίζω να σου άρεσε η ζωγραφιά του Ντίνου που ανάρτησε η Τζούλια. Νομίζω ότι ταιριάζει θαυμάσια με το ποίημά σου.
Καλό βράδυ, Χαρά μου.
Και βέβαια μου αρέσει η ζωγραφιά του Ντίνου, όπως και γενικότερα η τεχνοτροπία του.
Είμαι χαρούμενη που αποτελεί την κεφαλή της ανάρτησης και θα ευχαριστήσω πολύ γι' αυτό τη νονά μου.
Μια δροσερή (λόγω της ζέστης, τουλάχιστον στην Κρήτη και την Αθήνα) καληνύχτα και στους τρεις σας.
συμφωνώ απολύτως, Τόλη
από τα ωραιότερα ερωτικά!
η γλυκιά Χαρά
η "μικρή χορεύτρια των λέξεων"
μας καθήλωσε...εμάς...
τους "ώριμους εραστές των στίχων"
Χαρά μου αν οι λέξεις ήταν βήματα
αυτό το ποίημα θα ήταν ένα ταγκό...
με πάθος
με απόγνωση
με συγκίνηση
με την αίσθηση του αφανισμού...
από τα καλύτερά σου!
Καλημέρα Χαρά, Νίκο, Τζούλια.
Η μικρή χορεύτρια των λέξεων λοιπόν χορεύει ένα παθητικό τανγκό. Με τον ποιητή-εραστή-άνδρα που προβάλλει μέσα στην ομίχλη. Όπως ακριβώς το περιγράφει η Τζούλια. Κι όπως ακριβώς το αισθανόμουν εγώ στα παιδικά μου χρόνια, ακούγοντας στο γραμμόφωνο αργεντινά τανγκό από δίσκους 78 στροφών. Από δίπλα ο Ντίνος την ζωγραφίζει. Κι εμείς, οι ώριμοι εραστές των στίχων, τους παρακολουθούμε γοητευμένοι.
Αχ!!
Δεν θέλω "Αχ!!".
Χόρεψε και σήμερα, μπορείς.
Καλημέρα.
Όμορφο όλο το ποίημα, όμως για μένα η τελευταία στροφή υπερέχει σαν διαμάντι.
Με την καλημέρα μου.
Μη μου λες δεν θέλω «Αχ!», Ντίνο, μην αναρτήσω τώρα το ομότιτλο ερωτικό ποίημα που έγραψα χτες. Εξάλλου, το επιφώνημα είναι συνώνυμο του έρωτα. Χορός σε πυρωμένα κάρβουνα.
Διαμάντι κρητικό 24 καρατίων υποθέτω, Αλεξάνδρα.
Σωστά, χωρίς αμφιβολία Τόλη.
παθιασμένο ταγκό...Τόλη,
όχι παθητικό
Το "Αχ!!", Τόλη, το εξέλαβα ως παραίτηση, γιαυτό το "δεν θέλω".
Καλό βράδυ.
Παθητικός = ο γεμάτος πάθος, συναίσθημα, που προκαλεί συγκίνηση: παθητικό τραγούδι
(από το Ελληνικό Λεξικό, Τεγόπουλος-Φυτράκης, 1993).
Παθιασμένος είναι ένας έρωτας, Νίκο, ένα φιλί, η ερωτική πράξη. Όχι όμως ένα τανγκό. Αν ήταν να κάνω την αντιδιαστολή, θα έλεγα ότι ένα ζευγάρι χορεύει παθιασμένα ένα παθητικό τανγκό.
Η ψυχρή γραφή των σχολίων οδηγεί σε παρανοήσεις, Ντίνο μου. Το «αχ» σήμαινε πάθος και λαχτάρα, εφηβική αν θέλεις.
Και για να είμαστε ακριβέστεροι, Αλεξάνδρα μου, το διαμάντι προέρχεται από τα περίφημα αδαμαντορυχεία του Ρεθύμνου.
Eίμαστε όλοι μας τυχεροί,που απολαμβάνουμε τη μικρή μας ποιήτρια!
Χαρά μου, εξαιρετικό ποίημα!
Τόλη μου, η μωβ παρέα με την εφηβική ορμή γράφει ιστορία!
Η ζωγραφιά πανέμορφη!
Σας γλυκοφιλώ!
Φεύγω ενθουσιασμένη!
Την καλημέρα μου στον Τόλη, το Νίκο και τη Τζούλια, την Αλεξάνδρα, το Ντίνο, και τη γλυκύτατη Ουρανοολγίτσα. Τυχερή νιώθω εγώ και γιατί ο Τόλης παρουσίασε τα γραπτά μου και για τον τρόπο με τον οποίο τα υποδεχτήκατε. Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο ως ένδειξη ότι θα ακολουθήσει μια όμορφη ημέρα (παρόλο που δυστυχώς σήμερα βρέχει, τι παράδοξος καιρός).
Τόλη μου, σε προκαλώ εγώ να αναρτήσεις το ποίημα σου με τίτλο "Αχ" στον Πλοηγό του Απείρου. Είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν θα είχε αντίρρηση γι' αυτό!
Δυνατή κρητική αγκαλιά στην αγαπημένη μου Αθήνα και την όμορφη Θεσ/νίκη.
Δεν πρόλαβα να πω "βρέχει" και μισοβγήκε ένας ωραιότατος ήλιος....
Ζήτω η μωβ παρέα με τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας και υπό την σκέπη της Ουρανίας.
Με προκαλείς, ε, κρητικάτσι;
Θα σηκώσω λοιπόν το γάντι από το αβρό σου χεράκι και θα αναρτήσω εκτός σειράς το ποίημα στον Πλοηγό μόλις λάβω την έγκριση του μεγάλου πνεύματος (των ινδιάνων). Ξέρεις, είναι το ερωτικό πνεύμα που δίνει και παίρνει τη ζωή και μας επιτρέπει όλους σε κάποιο μικρό βαθμό να το εκφράζουμε. Είμαι βέβαια αναρχοαυτόνομος αλλά, ως προς εκείνο, απόλυτα πιστός και υπάκουος. Πώς θα μπορούσα αλλιώς να γράψω;
Ο ουρανός μου ζήτησε να κάνω μία απολύτως απαραίτητη διευκρίνιση. Όταν τον κοιτάζετε, εσύ, η Όλγα, η Τζούλια και μερικά κορίτσια ακόμη, μεταμορφώνεται αμέσως σε καθρέφτη. Δεν ήταν λοιπόν η ήλιος αυτό που είδες.
Λοιπόν, το μεγάλο πνεύμα δεν αργεί καθόλου. Έλαβε γνώσιν και ενέκρινε την ανάρτηση του ποιήματος «Αχ» στον Πλοηγό του Απείρου. Υποθέτω με τον ωραιότατο ήλιο που ξαφνικά εμφανίστηκε (ένα γυναικείο πρόσωπο που αστράφτει από χαρά είναι πιο φωτεινό από τον ήλιο).
Μου απαγόρευσε όμως έστω και τη σκέψη να δημοσιεύσω ένα άλλο ποίημά μου που δεν έχει ακόμα λάβει την οριστική μορφή του. Το τετρασέλιδο περίπου ποίημα με τίτλο «Πάθος», στο οποίο περιγράφεται με κάθε ηδονική λεπτομέρεια μια ερωτική εμπειρία.
Όχι γιατί θα μας βάλουν όλους φυλακή αλλά γιατί οι στιγμές αυτές, στη ζωή και στην ποίηση, είναι αυστηρότατα προσωπικές και παραμένουν για πάντα στον χώρο του ιερού και απαραβίαστου.
Χαχα!!Μου άρεσε πολύ αυτό το "κρητικάτσι"!!! Η απάντηση στο "Αχ" που ξεκινάει μ' ένα 'Αχ" ακόμη διατίθεται στον Πλοηγό του απείρου!
Δημοσίευση σχολίου