Έλα, καθρέπτισε τα χνώτα μου
τους άτονους κρεμασμένους μου ώμους
συγκόλλησε στο σώμα και πότισε τα δάχτυλά μου
καθώς τα κλαδιά ζωγραφίζουν κεφάλια
μαλλιά πράσινα κι ανάσες με λίθινα φτερά
ψάξε με
στις τρεις μου φωλιές
βαθιά στου δάσους το χαμό
κι άραξε τη μεγάλη σκιά σου
σε ιδρώτα σταλαγματιές
και χώμα βρεγμένο
πιάσε και δέσε με
τέντωσέ με
δύο όγκοι πελώριοι
που στη σκιά τους κρύβονται
πουλιά και φίδια
βουνό που αναβάτες κοχλάζουν
στις πλαγιές του
στη λάβα που τις ξεγυμνώνει
στον καπνό που τις στέφει
σβήσε με
καθώς οι φωνές μου τεμαχίζονται
το χρώμα μου ασθμαίνει
και κύβοι γίνομαι και πυραμίδες
κι αποσχηματίζομαι έτσι στη σιγή Σου
ρίξε με μελάνι που διασπαθίζει χαρτί
και ανασυνθέτει λέξεις και μουσική
κι έλασμα πληγιάζει της τέχνης τ' άδυτα
της τέχνης του είμαι, του θα 'μαι
εντός σου, εντός μου
βαθιά μου (μας)
λιώσε με
πλάσε με
δώσε με
όπου αρκεί να κοιτάς και να σε κοιτούν
να πεινάς και να σε θρέφουν
να μη ζητάς και να σου δίνουν
πριν δώσεις
γελώντας
σιωπώντας
στου ποτέ τις εκλάμψεις
Χαρά Ναούμ
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο της ποιήτριας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
"δώσε με
όπου αρκεί να κοιτάς και να σε κοιτούν
να πεινάς και να σε θρέφουν
να μη ζητάς και να σου δίνουν
πριν δώσεις
γελώντας
σιωπώντας
στου ποτέ τις εκλάμψεις"
...ο έρωτας
μέσα από τη νεανική ματιά
της χαρισματικής
Χαράς
Σάμπως αλλάζει κάτι στον έρωτα στις ωριμότερες ματιές Νίκο?
Η΄έτσι.. ή αλλιώς δεν είναι έρωτας..
Καλημέρα σε όλους.. και μπράβο στη
χαρισματική Χαρά..
Καλημέρα, Νίκο, καλημέρα, Έλενα.
Η πιο νοσταλγική, η πιο οδυνηρά μεθυστική φράση για μένα είναι ο τίτλος ενός θεατρικού έργου του Τένεσι Γουίλιαμς, «Το γλυκό πουλί της νιότης».
Αυτό το γλυκό πουλί, που είναι ταυτόχρονα και άγριος ποταμός, αρχίζει να ακούγεται σήμερα στο Λιβάδι με τη φωνή της Χαράς. Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό.
Ναι, τίποτα δεν αλλάζει, Έλενα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω εγώ που εκπροσωπώ την πλήρη ωριμότητα. Η φωτιά στο αίμα, το θάμπωμα στα μάτια, η μαγεία, τίποτα δεν αλλάζει. Όμως ... η νιότη είναι ... άνοιξη είναι ... η χαρά με κεφαλαίο και με μικρό είναι ... ένας χαμένος παράδεισος.
Μεγάλη είναι η χαρά μου,που διαβάζω τη χαρισματική Χαρά μας,στο λιβάδι σου Τόλη μου!
Καλημέρα
Ναι, είναι η μικρή μας, Ουρανία μου. Και έχει όλη τη ζωή μπροστά της και, πιστεύω, ένα λαμπρό ποιητικό μέλλον. Αρκεί να συνεχίσει με το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση.
Καλή σου μέρα.
Καλησπέρα σε όλους! Με συγχωρείτε για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά για 5 ημέρες ήμουν χωρίς ίντερνετ κι ομολογώ ότι κόντεψα να τρελαθώ! Νιώθω πολύ συγκινημένη με την πρωτοβουλία του Τόλη να αναρτήσει κάποια γραπτά μου, μα και με την πολύ ζεστή σας υποδοχή. Σας εύχομαι με αγάπη ένα όμορφο απόγευμα κι ένα γλυκό φιλί σ' έναν-έναν ξεχωριστά.
Έλα,καθρέπτισε,συγκόλλησε,ψάξε με, πιάσε με, δέσε με, τέντωσέ με, λιώσε με, πλάσε με, δώσε με...
....
οι προστακτικές όλες υποκλίνονται στη χορογραφία των λέξεών σου...
Πολύ χαίρομαι που μπήκε η χαρά στο λιβάδι μας!
Το αξίζεις, Χαρά μου, το αξίζεις. Δεν είχα πει απ' την αρχή ότι θα δώσουμε έμφαση στους νεώτερους ποιητές;
Τζούλια, λες να ήταν προφητικό το ποίημά μου εκείνο «χτύπησε η χαρά με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη, χαράματα ξανά»; Ε, τώρα η Χαρά φτερούγισε πάνω απ' το Λιβάδι.
Οι προστακτικές όλες υποκλίνονται στη χορογραφία των λέξεων της κι εμείς στη νιότη και την άνοιξή της.
Δημοσίευση σχολίου