(μου το προώθησαν, το προσυπογράφω και το αναρτώ)
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ...
Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις ...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
Αναρτήσεις
34 σχόλια:
Όλα σωστά, τα προσυπογράφω γιατί πολλά από αυτά τα ακολουθώ από χρόνια. Όμως, φωνή βοώντος εν τη ερήμω φοβάμαι. Η πλειονότητα των Ελλήνων έχει από χρόνια ξεχειλώσει, η φλούδα γης Ελλάδα έχει συρρικνωθεί και τίποτα δεν μαζεύεται.
Καλό Σαββατοκύριακο και τα μυαλά στα... spreads.
Σαν να διαβασα ενα παραμυθι που με γεμισε εικονες και με μαγεψε...
Απλα ομως παραμυθι....
Τόλη μου ,πως να μην προσυπογράψει κανείς ένα κείμενο που είναι γεμάτο ζωή!
Αληθινή ζωή!
Πως βλέπει ο καθένας μας την πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο θέμα!
Προσωπικά πιστεύω ότι παραμύθι είναι η σημερινή εξέλιξη...ένα παραμύθι γεμάτο κακούς λύκους,λυσασμένες μάγισσες,και επικίνδυνα κινούμενα τέρατα!
Τόλη μου,σε ευχαριστώ!
Ρε παιδιά, σ' αυτή τη χώρα έχουμε παλαβώσει εντελώς. Κρίση, μειώσεις μισθών, αυξήσεις φορολογίας, περικοπή επιδομάτων κτλ, κτλ, γκρίνια, κλάψα και άγιος ο θεός, και (διαβάζω σήμερα) αύξηση 16%στις πωλήσεις αυτοκινήτων το πρώτο τρίμηνο του 2010 έναντι του 2009.
Καταλαβαίνω. Πώς να ζήσει κανείς χωρίς 3-4 αυτοκίνητα ανά οικογένεια, χωρίς 4-5 τηλεοράσεις, χωρίς (πόσα άραγε;)κινητά; Τώρα το Πάσχα ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις.
Δεν ξέρω πού βρίσκεται το παραμύθι, ξέρω όμως ότι αυτή είναι μαζική εκπόρνευση του ελληνικού λαού. Αυτό ακριβώς σημαίνει το καταναλωτικό μοντέλο. Εκπόρνευση, αποβλάκωση και υποδούλωση των πολιτών για να αγοράζουν κάθε σκουπίδι που ξαφνικά τους γίνεται απαραίτητο. Ενώ ταυτόχρονα καταστρέφεται το περιβάλλον. Ενώ στην υποσαχάρια Αφρική ζουν με ένα δολάριο τη μέρα και το προσδόκιμο ζωής κυμαίνεται από 37 ως 48 χρόνια.
Διαβάζω επίσης ότι, για να φτάσει μόνο η Κίνα στο αμερικανικό επίπεδο διαβίωσης, χρειάζονται οι πόροι δέκα πλανητών σαν τη Γη.
Πώς θα σταματήσει αυτό το έγκλημα και αυτή η παραφροσύνη;
ΥΓ. Λόγω διαδικτύου τα είπα πολύ, μα πάρα πολύ ευγενικά.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο και ευχαριστούμε που μας το μεταφέρεις.
Άποψή μου είναι ότι δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε το παρελθόν-σ΄αυτό έχουν και τις ρίζες τους πολλά λάθη του παρόντος.Ωστόσο σίγουρα έχει να μας διδάξει πολλά ώστε να φρενάρουμε την τρέλα του σήμερα.
Να είσαι καλά φίλε.
Προσυπογράφω και με τα δυό χεράκια και με τα φτερά άμα χρειάζεται και ξαναλέω "πόσο μας φτώχυνε ο πλούτος !!!"
Συμφωνώ με την Αναζήτηση...
το άρθρο αν και ενδιαφέρον γίνεται σε μερικά σημεία πολύ ακραίο...
(προσωπικά με ενόχλησε κάποιος δούρειος μισογυνισμός...)
Η κατάντια της κοινωνίας μας δεν οφείλεται στην πρόοδο και στην εξέλιξη, αλλά κυρίως στην έλλειψη παιδείας. Γιατί ας μην κοροιδευόμαστε...ωραίες οι εικόνες, μαγικές, μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια, αλλά και κείνα τα χρόνια ήταν εξίσου πέτρινα... απλώς οι δυνάστες είχαν άλλο προσωπείο.
Δεν φταίει λοιπόν η ψηφιακή μας εποχή, αλλά η έλλειψη πραγματικής παιδείας που είναι θέμα πολλών δεκαετιών στη χώρα μας...
Χαίρομαι καταρχήν που εμείς οι κοινοί θνητοί έχουμε τη συμπαράσταση των ξωτικών και άλλων υπερφυσικών δυνάμεων. Έτσι όπως έχουμε καταντήσει τη φύση, θα μας χρειαστεί.
Φυσικά δεν πρέπει να εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Ως μεγαλύτερος όλων σας, ξέρω πολύ καλά ότι δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακό. Εξάλλου συχνά οι αναδρομές αυτές είναι μια απλή νοσταλγία για τη χαμένη νιότη μας.
Από την άλλη, υπήρχαν τότε κάποιες αξίες και κάποιες σταθερές. Και κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Δεν ήταν η χώρα ένα μπάχαλο
και τα υλικά αγαθά θεοποιημένα. Δεν θεωρούσε ο κάθε άξεστος ότι δικαιώνεται η ζωή του με ένα 4x4.
Υπάρχει ένα απλό γεγονός που νομίζω ότι υποτιμούμε όλοι μας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτός ο φρενήρης ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά. Και να κλαψουρίζουμε όταν μας λένε να συμμαζευτούμε λιγάκι. Δεν οδηγεί πουθενά και δεν το αντέχει ο πλανήτης. Είναι εντελώς λάθος και για λόγους αρχής.
Θα πρέπει ακόμη να μας προβληματίσει τι σημαίνει αληθινή παιδεία. Και πώς είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή παιδεία σε μία χώρα (και έναν κόσμο) με εντελώς λάθος προσανατολισμό και με κυρίαρχη τη βαρβαρότητα.
Πράγματι το κείμενο που ανάρτησα είναι ακραίο σε μερικά σημεία. Δεν με πειράζει όμως καθόλου αυτό το γεγονός. Όταν σε βιάζουν, δεν μπορείς να παραμένεις νηφάλιος και να βγάζεις ευγενικές φωνούλες διαμαρτυρίας.
"Πόσο μας φτώχυνε ο πλούτος!.."
Αυτό κρατώ γιατί νομίζω αυτό είναι που μένει από την πραγματική ένδειά μας..
Α κακόμοιρη Έλλάς
που 'χεις τέτοιους σαν και μας..
Την καλημέρα μου!
Τόλη, πολύ επίκαιρο το άρθρο που ανάρτησες.Το πικρό ποτήρι το έχουμε πιεί και οι υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι:ως χώρα και κοινωνία πιάσαμε πάτο, έχουμε χάσει τον μπούσουλα,βουτηγμένοι στη διαφθορά, στην απληστία και το φθόνο.Ζούμε με δανεικά χωρίς να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα και θέλουμε και τα ρέστα από πάνω.Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού κι αν τώρα δεν βάλουμε μυαλό χανόμαστε. Το κείμενο το προσυπογράφω, εκτός από κάποια σημεία( η βέργα για τα παιδιά,μισογυνισμός).
Με την καλημέρα μου.
Ναι Τζούλια μου υπάρχει έλλειψη παιδείας, μα που θα τη βρουν τα νέα παιδιά; Στην οικογένεια που δικαιώνεται όταν αποκτήσει ένα 4Χ4,
στα ΜΜΕ όταν μοιάξουν τα είδωλα που προβάλλουν, ή σε εκπαιδευτικούς που παρατούν στη μέση την παράδοση και τρέχουν σπίτι για να δουν αν ψήθηκαν τα γεμιστά ή αν τελείωσε το πλυντήριο (προσωπική εμπειρία από επαρχιακό γυμνάσιο).
Για τους τελευταίους υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Σε διπλανό μας γυμνάσιο η διευθύντρια παρότρυνε τα παιδιά και έκαναν ένα ωραίο κήπο με λουλούδια και λαχανικά, που τον προσέχουν σαν τα μάτια τους, βάζει απαλή κλασική μουσική στα διαλείμματα και ένα σωρό τέτοιες εκδηλώσεις, αφήνοντας στην αίσθηση στα παιδιά ότι είναι δικά τους δημιουργήματα.
Δεν κατάλαβα Τζούλια το "δούρειος μισογυνισμός" που αναφέρεις. Θα πω μόνο κάτι, πολλές φορές συναντώ στο δρόμο γνωστές μου και ιδρώνω να τις αναγνωρίσω. Τη μια φορά μελαχροινές, την άλλη ξανθές, κόκκινες, σγουρές, ξυρισμένες. Δεν είναι υπερβολή και μεγάλη κακή φιλαρέσκεια;
Τόλη μου είμαι τρισευτυχισμένος (χα,χα,χα): Βρήκα ένα μηχάνημα από τηλε-μάρκετινγκ που τοποθετείς το μήλο, στο ξεφλουδίζει, στο κόβει φέτες και στο προσφέρει έτοιμο να το απολαύσεις ακούραστα. Μεγάλη προσφορά για όλους τους κουλούς Έλληνες, όπως έχουμε καταντήσει.
Καλό απόγευμα.
Μου κάνει εντύπωση, Στρατή, Αλεξάνδρα, Ντίνο, που οι κυρίως υπαίτιοι για την ξεφτίλα αυτή (πολιτική, πνευματική, θρησκευτική και κάθε άλλη ηγεσία) κρύβονται σαν κότες και προβάλλουν γελοίες δικαιολογίες και άνθρωποι με υποδειγματική ζωή μιλάνε στον πρώτο πληθυντικό για την κατάσταση και αναλαμβάνουν ευθύνες που δεν τους ανήκουν.
Ε, λοιπόν, υπάρχει και αυτή η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα της λιτότητας, της δημιουργίας και της αξιοπρέπειας. Αυτή που δεν δανείζεται για διακοπές σε εξωτικά νησιά και δεν χρεώνεται για το επόμενο γυαλιστερό σκουπίδι. Αυτή που δεν έχει εκπορνευτεί. Που απλώς εργάζεται σκληρά και μεγαλώνει σωστά τα παιδιά της. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Για να έχουμε μια πιο ισορροπημένη αντίληψη των πραγμάτων και να αποδίδουμε μια στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και για μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε.
Ντίνο μου τώρα που το καλοβλέπω δεν υπάρχει δούρειος μυσογυνισμός στο κείμενο αυτό του Ξανθούλη, αλλά ολοφάνερος και απαράδεκτος για έναν άνθρωπο του πνεύματος. Η έκφραση "που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες" πέρα από το ότι ενοχλεί την αισθητική μου, είναι τουλάχιστον υβριστική για χιλιάδες γυναίκες της εποχής μας που με αξιοπρέπεια και μέτρο ακολουθούν την εποχή μας και δεν φορούν τσεμπέρι και σιγκούνια, αλλά προσέχουν τον εαυτό τους, το σώμα τους, την υγεία τους, την ψυχολογία τους. Δεν κινδυνεύει η Ελλάδα από τα βαμμένα μας μαλλιά. αλλά από τα άρρωστα μυαλά... Όχι δεν θέλω το γκρι και το μπλε χρώμα της χούντας που έζησα ως παιδί, δε νοσταλγώ τη βία των αντρών και την έλλειψη δυνατότητας μόρφωσης στις γυναίκες εκείνης της εποχής. Ας μην ξεχνάμε τις Μικρασσιάτισες που τις υποδέχτηκαν ως "παστρικές" και ας ήταν αυτές που έφεραν λίγο πολιτισμό σε τούτο τον τόπο, επειδή φορούσαν κοκκινάδι και δε φορούσαν τσεμπέρια...
Δεν φταίνε οι "ψευδοξανθιές Ελληνίδες" για την κατάντια του τόπου μας...
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μία ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.
Μακριά μέσα στ' απώτατα βάθη του Αμνού
ο πόλεμος συνεχίζεται.
Και ο Αντιφωνητής:
άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια
Κάθε καιρός κι η Ελένη του.
Από τον στοχασμό σου πήζει ο ήλιος μες στο ρόδι
κι ευφραίνεται.
Και η Μαρία Νεφέλη:
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ
Αχ δεν είναι αυτός πλανήτης
όλο κότες και πρόβατα
και βλακώδεις άλλες κύπτουσες υπάρξεις.
Άκρη-άκρη του Σύμπαντος ο αμελητέος
με τους τόσους δα ωκεανίσκους του
με τα Ιμαλαϊάκια του
με τα τέσσερα δις των απτεροδιπόδων του
μαχόμενων αέναα υπέρ βωμών και εστιών
πετρελαιοπηγών και άλλων πλουτοφόρων περιοχών.
Δεν είναι αυτός πλανήτης
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
(τη δική μας πάντοτε -ποτέ των άλλων).
Ένα σκάκι για κόρακες εξασκημένους
να κερδίζουν πάντοτε και από τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά» που λεν «μαύρα μαντάτα».
Όχι όχι δεν είναι αυτός πλανήτης
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν' ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο
Ο Αντιφωνητής λέει:
Μειξοευρωπαϊστί τα πάντα λέγονται
γίνονται ξεγίνονται
μ' ευκολίες με δόσεις.
Καιρός των ανταλλακτικών:
σπάει λάστιχο-βάζεις λάστιχο
χάνεις Jimmy-βρίσκεις Bob.
C' est très pratique που 'λεγε κι η Annette
η ωραία σερβιτόρισσα του Tahiti.
Της είχανε υπογράψει δεκαεννέα εραστές τα στήθη της
μαζί με τον τόπο της καταγωγής τους
μια μικρή τρυφερή γεωγραφία.
Όμως θαρρώ στο βάθος ήταν ομοφυλόφιλη.
"Τρώγε την πρόοδο
και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της."
Τζούλια μου, δεν νομίζω ότι γενικεύει. Προσωπικά λατρεύω να βλέπω μια όμορφα περιποιημένη γυναίκα, αλλά αηδιάζω όταν βλέπω κάποιες κάποιας ηλικίας, πιθανόν και γιαγιάδες, να φορούν κοντοκάβαλα και να πετούν τους αφαλούς απέξω. Νευαριάζω όταν στο λεωφορείο, που το χρησιμοποιώ πολύ, να βλέπω κοριτσάκια να παίζουν καθισμένα με δύο ή τρία κινητά και δίπλα τους ανήμποροι να στέκονται όρθιοι και να τους δίνω εγώ τη θέση μου. Θύμωσα όταν προχθές άκουγα δυό νέα κοριτσάκια να λέει το ένα "και τώρα τι θα κάνουμε με τις περικοπές, εγώ θέλω τριακόσια τον μήνα για κομμωτήριο, διακόσια για καλλυντικά, βάλε κινητό, καφέ δεν μου μένει τίποτα". Γιαυτό είπα από την αρχή τα πάντα έχουν ξεχειλώσει και δύσκολα να μαζευτούν, όπως ο αφαλός της κάποιας ηλικίας κυρίας πιθανόν γιαγιάς.
Καλή εβδομάδα.
Ειρήνη υμίν.
Λατρεύω τις γυναίκες και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια τους.
Αυτό που είναι πιο θλιβερό είναι ότι η προοπτική της φτώχειας μας έκανε επιτέλους να δούμε τον πιο κακό μας εαυτό.Κανονικά θα έπρεπε να τον δούμε εδώ και χρόνια.
Έπρεπε να συντελεστεί η σήψη για να δούμε την πληγή.
Συμφωνώ απόλυτα με τη Μωβ.Το πρόβλημα είναι η έλλειψη παιδείας και τα άρρωστα μυαλά.Δεν φτάνουν ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις εκπαιδευτικών για να συντελεστεί η αλλαγή πλεύσης.Χρειάζεται συντονισμένη συλλογική προσπάθεια και αλλαγή προτύπων από την κοινωνία ολάκερη.
Το παρελθόν κρύβει νοσταλγικές αναμνήσεις σίγουρα.Οι δυσκολίες όμως και οι ανισότητες ήταν μεγάλες.
Και για να αστειευτώ λιγάκι με το κείμενο, αν ήταν τα πράγματα όπως παλιά, εγώ σε 4 χρόνια που γίνομαι 40, θα με αποκαλούσαν γιαγιά ( και όχι γιατί θα είχα ντε και καλά εγγόνι).Ε, συγνώμη, αλλά όχι, δεν την νοσταλγώ καθόλου αυτή τη προοπτική :))
Μου έστειλαν, Έλενα, φωτογραφίες από ένα διαγωνισμό για την ωραιότερη γιαγιά. Στην Αμερική φυσικά. Βλέπω λοιπόν καμιά δεκαριά κουκλάρες με μαγιό, που δεν τις κάνω πάνω από 35, και να λέει στη μια 47 χρονώ και στην άλλη 53. Οι ηλικίες ήταν ως λίγο πριν τα 60. Και όλες ήταν πολύ όμορφες με αρμονικότατο σώμα.
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, διάγεις ακόμη την εφηβική έως πρώτη νεανική ηλικία. Και παραμένεις ατρόμητη μπροστά στην προοπτική του χρόνου. Α, και έχεις απόλυτο δίκιο ως προς τις εποχές. Στην εποχή μας οι γιαγιάδες είναι από κάθε άποψη μάχιμες.
Λατρεύω τις έφηβες ωραίες γιαγιάδες.
Κι αν δεν μπορούν να κάμουν τη ζωή τους όπως την θέλουν, τούτο να προσπαθούν τουλάχιστον όσο μπορούν: μην την εξευτελίζουν, κατά την Καβάφειον προτροπή.
Δηλαδή εγώ που ονειρεύομαι τη στιγμή να ακούσω από ένα μπομπιράκι τη λέξη γιαγιά είμαι οπισθοδρομική;
Γιατί;Είμαι μόλις 52 Φεβρουαρίων!
Και μάχομαι για τον έρωτα και όλα τα γιατρικά του!
Αχ...ας δεχτούμε τη ζωή!
Ας παραδεχτούμε ότι ζήσαμε, και ας το αγαπήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός!
Η Ουρανίτσα,της μωβ παρέας!
"Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα."
"Ρόδα αειθαλή"
Ντίνο μου, δεν νομίζω ότι είναι θέμα φύλου. Υπάρχουν και άντρες που γίνονται ρεζίλι των σκυλιών. Εξάλλου το ωραίο φύλο είναι φιλάρεσκο από τη φύση του. Και δικαίως.
Παρακαλώ λοιπόν λίγη ευγνωμοσύνη. Για ποιους ντύνονται και στολίζονται τα κορίτσια από 8 ως 108 ετών;
52 Απριλίων είσαι, Ουρανία μου. Μονίμως ανοιξιάτικη. Σε μια ανοιξιάτικη μωβ παρέα. Και σε χαίρομαι.
Ορίστε. Ο Νίκος έκλεισε την κουβέντα με τον καλύτερο τρόπο.
Καλησπέρα, Τόλη και χρόνια πολλά-πολλά, έστω και τόσο καθυστερημένα. Σήμερα θα αναπληρώσω την απουσία μηνός που μου χρέωσες-όχι άδικα ομολογουμένως-κάνοντας έναν μεγάλο περίπατο στο λιβάδι. Μπήκε για τα καλά η άνοιξη και το λιβάδι μοσχοβολάει.
Αγαπώ πολύ τον Γιάννη Ξανθούλη και ενηλικιώθηκα με τα βιβλία του. Διαβάζω καθετί καινούριο του. Με τον καιρό ομολογώ ότι δεν ενθουσιάζομαι τόσο όσο παλιά. Του είμαι όμως απόλυτα πιστή, ίσως σαν από μια παλιά αγαπημένη συνήθεια.
Όμως αυτό το κείμενο δεν μπορώ να το προσυπογράψω. Ανήκω σε μια γενιά που-καλώς ή κακώς-μεγάλωσε μέσα στην έκρηξη της τεχνολογίας και ωρίμασε στην εποχή της διαδικτυακής επικοινωνίας. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα ξαναγυρίσουμε στη εποχή που μαντάραμε τις κάλτσες και αλλάζαμε γιακάδες στα πουκάμισα. Μάλλον θα πρέπει να υποστηρίξουμε τις ετικέτες που παράγουν ευκολοφόρετα ρούχα από φιλικά στο ανθρώπινο σώμα υφάσματα και σε καλές τιμές. Οι παλιές νοσοκόμες που "σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι" κάνοντας ενέσεις και αφήνοντας ενθύμιο στους ασθενείς αποτιτανωμένα αποστήματα (τα ενοχλητικά γρομπαλάκια) στους γλουτούς παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
Δεν πρέπει γυρίσουμε στη μιζέρια του παρελθόντος. Πρέπει να διατηρήσουμε και να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τα πλέον ανθρώπινα χαρακτηριστικά του παρελθόντος επικαιροποιημένα στις τωρινές συνθήκες. Δεν πειράζει να τρώει σούσι αντί για φασολάδα η οικογένεια, αρκεί να μαζεύεται στο τραπέζι. Όλα αυτά προϋποθέτουν ένα σύγχρονο, ολιστικό εκπαιδευτικό σύστημα με ανθρώπινο προσανατολισμό. Τα μικρά παιδιά είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον και όχι για ένα ξαναζεσταμένο παρελθόν...
Κλείνω το σχόλιο αυτό και πηγαίνω να συνεχίσω τον περίπατό μου. Είδα Τίτο Πατρίκιο και άγνωστα για μένα ονόματα και ανυπομονώ.
Σε φιλώ
Υ.Γ. Έγραψα κι εγώ επιτέλους στο δικό μου ιστολόγιο. Θα μου δικαιολογήσεις τώρα την απουσία;
«Πρέπει να διατηρήσουμε και να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τα πλέον ανθρώπινα χαρακτηριστικά του παρελθόντος επικαιροποιημένα στις τωρινές συνθήκες».
Καλησπέρα και χρόνια πολλά, Μαρία. Αυτό που προσυπέγραψα εγώ ήταν ουσιαστικά η έκρηξη της αγανάκτησης του Ξανθούλη και όχι βέβαια η επιστροφή στο παρελθόν που είναι, ούτως ή άλλως, αδύνατη.
Η φράση σου που παρέθεσα παραπάνω με καλύπτει πλήρως. Γιατί στα θλιβερά φαινόμενα του παρελθόντος θα μπορούσα κι εγώ να αντιτάξω χίλια δυο εγκλήματα και αθλιότητες του παρόντος (π.χ. δεν πέθαινε κανείς τότε από ναρκωτικά, οι ληστείες ήταν άγνωστο φαινόμενο όπως ουσιαστικά και οι κλοπές κτλ, κτλ).
Ένα μόνο μπορώ να πω με βεβαιότητα. Δεν πάμε καλά. Γι' αυτό και οι τυφλές απόπειρες διαφυγής όπως του Ξανθούλη.
Απουσία, ποια απουσία; Έχει διαγραφεί (delete) τώρα από τη μνήμη μου και το Λιβάδι σε υποδέχεται ανθισμένο. Με Τίτο Πατρίκιο και με βιενέζικη μουσική αν θέλεις.
Καλό ξημέρωμα, να είσαι καλά.
Απλώς υπενθυμίζω:
"Πρέπει να ξαναγίνουμε φτωχοί"
Απόστολος Λυκεσάς,"Στυμφαλίδες όρνιθες",2003!!!
Αλλά,με την προυπόθεση πως..
"Αμετανόητοι εμείς.Θα περάσουμε και φέτος απέναντι όπου μοσχοβολούν φούλια αράπικα κι ας αστράφτουν απειλητικά γιορντάνια από μασέλες ανθρωποφάγων"
April 16, 2010 10:36 AM
Λένα !!! Επιτέλους ακούστηκε η φωνή σου στο Λιβάδι.
Λυκεσάς, ποιος Λυκεσάς; Ο άλλος Απόστολος, ο άλλος οργισμένος και ο άλλος συγγραφικός serial killer μετά από μένα; Εκείνος για τον οποίο θα μιλήσω στην Έκθεση του Βιβλίου;
Λοιπόν, υπάρχει ελπίδα. Ξαναγινόμαστε ραγδαία φτωχοί. Περίπου έναν αιώνα αργότερα, μιλάμε και πάλι για την «πτωχή και έντιμο Ελλάδα». Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Πού είσαι Κουτσούκο να μας δεις!!
Βέβαια ο Α.Λ.έγραφε έτσι το 2003..όχι το 2010.Τότε,μας τάζανε λαγούς,πετραχήλια και γιορντάνια.Τώρα μας δείχνουν από τί υλικό ήταν φτιαγμένα..Ο νοών νοείτω.Κι εγώ δηλαδή που επέλεξα να ζήσω τη ζωή μου ΕΛΕΥΘΕΡΗ κι έξω από κάθε συμβιβασμό,χωρίς να δανειστώ και χωρίς να φοροκλέψω με γνώμονα την αξιοπρέπεια,τί θα κάνω τις Κυριακές που όλοι οι νεόφτωχοι τρισευτυχισμένοι θα τρώνε ψητό κοτόπουλο με πατάτες?Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα,ποτέ ο μικροαστισμός δεν παρείχε σωσίβια σωτηρίας..Θαρρώ πως τελικά τούτο το όπλο πάνω,κάτω και πλαγίως του τραπεζιού σκοπεύει το δικό μας κρόταφο.Είμαι όμως βέβαιη πως κάποιοι θα το αρπάξουν εγκαίρως.Οργισμένοι.Τη συνέχεια την ξέρεις καλύτερα από μένα
Καταπληκτικό! Κι εγώ που τα έγραφα το 1966, περίπου την εποχή που γεννήθηκε ο Λυκεσάς; Ή ακόμη όταν ήμουν μαθητής του γυμνασίου;
Ο Νίτσε είπε ότι τα κύματα της θάλασσας σκάζουν στην ακτή μπροστά στα μάτια της ίδιας πάντα έκπληκτης ανθρωπότητας. Έτσι και οι νεώτερες γενιές ανακαλύπτουν οργισμένες την αλήθεια που οι προηγούμενοι είχαν κραυγάσει χίλιες φορές.
Όμως, Λένα μου, το παιχνίδι είναι στημένο. Ποιος να τολμήσει και πού θα πάει όταν τολμήσει; Στον σοσιαλιστικό παράδεισο της Παπαρήγα ή στις παπαρδέλες της δικής μας ανανεωτικής αριστεράς; Ή μήπως στην «επανάσταση» εκείνων που δολοφονούν παιδιά με βόμβες; Με τι θα ζήσει, με τα 100 ή τα 200 ευρώ των γειτόνων μας που κάνουν κωλοτούμπες στους πέραν του ατλαντικού γκάγκστερς;
Το παιχνίδι είναι στημένο. Και η ελπίδα θα αργήσει πολύ να ξαναγεννηθεί. Μετά από μένα και μετά από σας. Τα υπόλοιπα είναι κάτι όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του.
Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε πολλά..κι η στείρα άρνηση -βέβαια-νερό στο μύλο του συστήματος ρίχνει.Αλλωστε δεν αναφέρομαι σε κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς που αναμασάνε την αμηχανία τους οριοθετώντας συνιστώσες,ή επιδίδονται σε επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής κάθε δεύτερο εικοσαήμερο.Ούτε καν για ελπίδα μιλάω,τη δική μου γενιά άλλωστε την επονομαζόμενη και "γενιά της αλλαγής"(καγχασμός) την "γεράσαν προώρως" .Για την ανεξέλεγκτη εξέγερση μιλάω Τόλη.Αν ακούσεις νέους ανθρώπους,επιστήμονες ταγμένους στην εξαθλίωση της υποαπασχόλησης και της ανεργίας θα παρατηρήσεις την κλιμάκωση στις φωνές τους.Από την αντίδραση πέρασαν στο θυμό κι από κει στην οργή.Σιγά σιγά ο λόγος γίνεται παραληρηματικός.Βγάζει μίσος,απολίτικο και τυφλό.
Ε, ας γίνει και η ανεξέλεγκτη εξέγερση, Λένα μου. Ας βγει στην επιφάνεια το απολίτικο και τυφλό μίσος. Ας εκραγεί το ηφαίστειο.
Η ανεξέλεγκτη εξέγερση όμως είναι τελικά εκείνη που ελέγχεται πιο εύκολα από την εξουσία. Σπάζει, ρημάζει, ίσως σκοτώνει, και επανέρχεται σε μία από τα ίδια ... και χειρότερα. Γιατί δεν έχει πρακτική και εφαρμόσιμη λύση να προτείνει. Δυστυχώς.
Ανεξέλεγκτη εξέγερση,κατι που γίνεται δίχως επιλογή πράξεων.Αυτο δεν ελέγχεται.Στο ανεξέλεγκτο ...Τι βγάζει τον άνθρωπο εκτός ελέγχου ο συνεχόμενος φραγμός για σωφρονισμό και αποδοχη της τάξης μέσα από ένα σάπιο σύστημα.
Δημοσίευση σχολίου