Απόδραση
μ' ένα όνειρο στη τσέπη.
Σε μια Harley κόκκινη
να γίνω ένα με τον αγέρα.
Σε μια διαδρομή
χωρίς προορισμό κι υποχωρήσεις,
χωρίς το ανελέητο κυνηγητό
των πεπραγμένων.
Στην άσφαλτο
που θα κοχλάζει ερωτηματικά
σα καζάνι της κόλασης,
απάντηση καμιά.
Σε δυό ρόδες
θ' αναζητήσω τη ταχύτητα
που έχει το φως
πριν έρθει το σκοτάδι.
Η ελευθερία της ψυχής
σε μια βελόνα του καντράν
που όλο ανεβαίνει ν' αγγίξει
το τέρμα της ζωής.
Ανδρέας Καρακόκκινος
από το ιστολόγιο του ποιητή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
15 σχόλια:
Παρόλο που δεν έχω ανεβεί σε μοτοσυκλέτα στη ζωή μου, καταλαβαίνω τη λατρεία της. Μάλιστα, ο ποιητής Σπύρος Λαζαρίδης έχει εκδώσει μια ανθολογία έργων της ελληνικής λογοτεχνίας για τη μοτοσυκλέτα, με τίτλο Ενδοσκεληδόν. Μια επιλογή ποιημάτων από την ανθολογία αυτή σκοπεύω να αναρτήσω κάποια στιγμή στο μέλλον.
Υ.Γ. Δεν ήξερα σε ποια θεματική ενότητα να εντάξω το ποίημα αυτό του Ανδρέα. Τελικά, αντί για Το πρόσωπο του θανάτου, επέλεξα το Όνειρο και ουτοπία. Βλέπετε, οι απόψεις για την ουτοπία διαφέρουν, όπως και οι απόψεις για τον καλύτερο τρόπο αυτοκτονίας.
Το 2001, όταν άρχισα να κάμνω μια σειρά ζωγραφιές για τη Σταυρούπολη, ο Σπύρος Λαζαρίδης ανέλαβε να με ξεναγήσει στον συνοικισμό. "Έλα", μου λέει, "ανέβα στην αγάπη μου", μια μοτοσυκλέτα πολλών κυβικών. Τελικά, μετά την άρνησή μου, η ξενάγηση έγινε με το αυτοκίνητό του. Είναι ερωτική, σεξιστική θα έλεγα, η σχέση αναβάτη και μοτοσυκλέτας. Φέρτε μπροστά σας την εικόνα: Αναβάτης και μοτοσυκλέτα γίνονται ένα. Τώρα αν αυτή η σχέση οδηγεί κάποια στιγμή στην αυτοκτονία, ποσώς ενδιαφέρει τον αναβάτη, όπως, πολλές φορές, τον μέτοχο σε μια ερωτική σχέση.
Καλό απόγευμα.
Πολύ σωστά θέτεις το θέμα, Ντίνο μου. Με τη διαφορά ότι τόσο στην αυτοκτονική χρησιμοποίηση της μοτοσυκλέτας, όσο και στην παθιασμένη ερωτική σχέση, ενυπάρχει, ίσως ασυνείδητη, η ενόρμηση του θανάτου. Η βαθύτερη δηλαδή επιθυμία για την ταύτιση με το αντικείμενο του πόθου του και ό,τι αυτό συμβολίζει. Ελευθερία, ολοκλήρωση, επιστροφή στη μήτρα, στο αρχικό κύτταρο, στην κατάσταση της νιρβάνας. Ο ερωτευμένος επιθυμεί βαθύτατα να μπει μέσα στον άλλο και να ταυτιστεί μαζί του, να εξαφανιστεί στην υγρή, θερμή και ηδονική μακαριότητα του είναι του.
Στην περίπτωση της μοτοσυκλέτας βέβαια, η ψευδαίσθηση αυτή διαλύεται συχνά με τον πιο φρικτό τρόπο. Την αναπηρία. Οι στατιστικές αναφέρουν ότι ο αναβάτης μηχανής μεγάλου κυβισμού θα έχει, κατά μέσο όρο, σοβαρό ατύχημα σε δύο χρόνια.
Χαίρομαι ιδιαίτερα για το αφιέρωμα που κάνεις στον Ανδρέα..
έχω την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω μερικά από τα ωραία ποιήματά του..
Κι εγώ χαίρομαι, Έλενα. Η λέξη «αφιέρωμα» όμως είναι μάλλον υπερβολική. Τρία ποιήματα του Ανδρέα γιατί περιμένουν πολλοί στην ουρά. Και εδώ είμαστε πάλι αργότερα.
Μίνι αφιέρωμα ήθελα να γράψω..αλλά πρόλαβα και πάτησα το δημοσίευση..
Οι επιλογές σου είναι πάντα εξαιρετικές,οπότε αναμένω με χαρά τις επόμενες..άλλωστε είμαι τακτική επισκέπτρια του Λιβαδιού..
Tόλη μου,μέχρι το 1996 οδηγούσα μοτοσυκλέτα και νιώθω απόλυτα αυτή τη σχέση!
Κατά την άποψή μου επέλεξες την ενότητα που ταιριάζει σε αυτό το ποίημα που με αγγίζει πολύ!
Φιλιά πολλά!
Υ.Γ.Σύμπτωση σήμερα λόγω απεργίας το μεσημέρι γύρισα σπίτι με μοτοσυκλέτα συναδέλφου μου,και σκεπτόμουν πόσο θα ήθελα να ξανανιώσω αυτή την αίσθηση,αλλά ο φόβος είναι δυνατότερος τώρα...
Όπως λένε και οι Αμερικανοί, Έλενα, you can't win them all. Ο μπαχτσές μας έχει απ' όλα για να ευφραίνονται οι αναγνώστες ανάλογα με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους, βάσει του λατινικού πλέον "de gustibus et de coloribus non est disputandum".
Πράγματι είσαι τακτικότατη. Γι' αυτό και σου χορηγήσαμε την κάρτα απεριορίστων επισκέψεων και σχολίων. Ευνοϊκών βεβαίως !!
Καθένας με την τρέλα του, Ουρανία μου. Αρκεί να μην την πληρώσει υπερβολικά ακριβά.
Είναι πολύ δύσκολο να νιώσει κανείς πραγματικά το πάθος του άλλου. Αν όμως είναι και ο ίδιος άνθρωπος παθιασμένος, θα έχει μια κάποια κατανόηση.
Καληνύχτα, καλή μου.
πολύ όμορφο ποίημα!
στη θέση της κόκκινης Harley
θα μπορούσε να ήταν
μια γυναίκα
με κόκκινο φόρεμα...
Ακόμη πιο επικίνδυνη ανάβαση αυτή, Νίκο μου. Προοιωνίζεται μια ακόμη πιο ηχηρή πτώση. Ίσως και θανατηφόρα.
Τώρα είδα τα ποιήματα του φίλου και συμμαθητή μου Αντρέα.Μου άρεσε πολύ αυτό το ποίημα παρόλο που συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Τόλη όσον αφορά τη μηχανή.
Ακριβώς έτσι αισθάνθηκα κι εγώ, Γιάννη μου.
Η ταχύτητα με τη μηχανή σου δημιουργει μια αίσθηση φοβερής συγκίνησης και ελευθερίας. Μια και μοναδική φορά έχω ανέβει σε μηχανή, με άλλον όδηγό, σε μια Ηarley, μόνο για να νοιώσω τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Η εμπειρία άξιζε. Ευχαριστώ πάντως και το Τόλη και τους φίλους που σχολίασαν.
Σε καταλαβαίνω, Ανδρέα μου, μέσα από τα δικά μου πάθη. Γενικά αισθάνομαι μια συντροφική αλληλεγγύη για τους παθιασμένους ανθρώπους, όποιο και να είναι το πάθος τους. Αντιλαμβάνεσαι πόσο υπέφερα χρόνια με τους κρυόκωλους Εγγλέζους.
Δημοσίευση σχολίου