Ξέρω πως είσαι ωραία σαν ένα τριαντάφυλλο

Ξέρω πως είσαι ωραία σαν ένα τριαντάφυλλο
που ο άνεμος το εκδικείται
παίρνοντάς του το άρωμα.
Τα πρωινά σέρνουν ένα πέπλο ομίχλης
πάνω στην νοτισμένη γη.
Το φως ξενίζει.
Έχει και το σκοτάδι τα καλούδια του.
Μπορείς να καταφύγεις μέσα του
σαν να ναι να μην σε χωρά η προσευχή σου
και να γίνεις
ένα αποδημητικό πουλί που σκέπτεται
να φύγει μέσα στον ορίζοντα.
Ανάβω το φως στην κάμαρα τα βράδια.
Ανακατεύω τα χαρτιά μου.
Όσες οξείες τόσες λέξεις προδομένες.
Πάλι δεν μπόρεσα και τίποτα να πω.
Το φεγγάρι κρεμά τα ρούχα του στο σχοινί των άστρων.
Ακούγεται μια μακρινή μουσική.
Το πιάνο του θεού που παίζει.
Ο ρυθμός είναι με της καρδιάς μου αυτός.
Κλονίζονται από το κρύο τα μεγάλα δέντρα
φορτώνουνε τις τύψεις τους
μες τον κακόβουλο άνεμο.
Αγρυπνώ και σιγά σιγά ξημερώνει ...

Στρατής Παρέλης
από το ιστολόγιο του ποιητή