Εναποθέστε το φόβο σας ισομερώς σε δύο κρασοπότηρα.
Κατόπιν ανάψτε δύο τσιγάρα και ισορροπήστε τα
στα χείλη των ποτηριών με την καύτρα αντίθετα
προσανατολισμένη προς κάθε ποτήρι. Στη συνέχεια
φορέστε το ωραιότερο χαμόγελό σας και σηκώστε
το βλέμμα στο «Θάνατο». Όσο η καύτρα θα στάζει μέσα
στο ποτήρι του φόβου κι εσείς θα χαμογελάτε, τόσο
ο «Θάνατος» θα συρρικνώνεται. Και καθώς θα
συρρικνώνεται τα δεσμά σας θα λιώνουν. Η πλήρης
συρρίκνωση θα συμπέσει με το ολοσχερές κάψιμο
του φόβου. Τέλος, αναμίξτε συρρικνώσεις και στάχτες,
ιδανικός τόπος για να αναπνέει ο «Θάνατος» και
η στάχτη να νιώσει ωφέλιμη!
Η δική σας αναπνοή χρωματίζεται στην ανάσα
της ανατολής.
Μαρία Πισιώτη
από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία;
ποιήματα 2001-2008, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Τονωτική η συνταγή της Μαρίας Πισιώτη γιατις ζοφερές στιγμές που καραδοκούν. Πολύ ενδιαφέρουσα ματιά και σε αυτό και στο προηγούμενο δείγμα γραφής της.
Καλησπέρα, Τόλη.
Η συνταγή της Μαρίας τονωτική. Όμως καλύτερα να μάθει κάποιος να ζει με τους φόβους του. Ανάμεσα τους υπάρχουν και όμορφες στιγμές.
Στη ποίηση της Μαρίας διακρίνει κανείς μια ευαίσθητη αντίληψη της ζωής.
Το ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Πισιώτη ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, Μαρία. «Ενδιαφέρουσα ματιά», ναι, αντί για τη συνηθισμένη συναισθηματολογία. Μια διαφορετική οπτική που εδράζεται αναπόφευκτα στη μελαγχολία του ποιητή.
Πολλοί συγχέουν τις απόπειρες διαφυγής προς το φως με την αισιοδοξία. Εγώ όμως ξέρω ότι πρόκειται για μια βαθιά ψυχική ανάγκη. Στην περίπτωση της, η ανάγκη αυτή εκδηλώνεται και με τρόπο ποιητικά άρτιο.
Χαίρομαι και πιστεύω ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσω εδώ και άλλους ενδιαφέροντες νεώτερους ποιητές.
Με εντυπωσίασε το ποίημα Τόλη.Αυτό έπρεπε όλοι να κάνουμε όσον αφορά το θάνατο.
Εσύ μου γνώρισες τη Μαρία Πισιώτη, Ανδρέα, στην εκδήλωση της Σοφίας Κολοτούρου. Και εγώ, παρά τους φόβους μου, της ζήτησα τα ποιήματά της.
Οι φόβοι αυτοί δεν επαληθεύτηκαν. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους φόβους μας. Ναι, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους. Κι όταν τολμήσουμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια, υποχωρούν, ίσως κάποτε εξαφανίζονται και αφήνουν να λάμψουν οι όμορφες στιγμές. Μήπως όμως περιγράφω τώρα το ποιητικό φαινόμενο;
Να και η επιβεβαίωση από την Κύπρο.
Γενναίος και μακάριος εκείνος που αντιμετωπίζει γαλήνια τον θάνατο. Εμείς οι άλλοι, κατά την παράδοση από την αρχαία Ελλάδα, αντιπαραθέτουμε στον καθημερινό και στον βιολογικό θάνατο τον έρωτα για τη δημιουργία. Το ξέρεις καλά αυτό, Γιάννη μου.
Την καλησπέρα μου μετά από καιρό. Δυστυχώς έχω να διαβάσω αρκετές μέρες κάποιο ποίημα από το λιβάδι μας αλλά θα προσπαθήσω τις επόμενες ημέρες να ξαπλώσω στο απαλό χορτάρι του και να χαθώ στους στίχους του.
Με την ευκαιρία να ενημερώσω και όλους τους φίλους του ποιητή μας πως στο ιστολόγιο μου http://tasosv.blogspot.com/ έχω ανεβάσει την συνέντευξη στην Δημοτική τηλεοράση Θεσσαλονίκης και στην εκπομπή <> του ΣΤΕΛΙΟΥ ΛΟΥΚΑ.
Καλωσόρισες και πάλι, Τάσο. Το Λιβάδι προσφέρεται ιδιαίτερα αυτές τις μέρες γιατί, με τις βροχές, έχουν μεγαλώσει και έχουν γίνει πιο απαλά τα χορταράκια του.
Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου