Ο νεκρός εκείνης της άνοιξης ήταν νέος
κι ωραίο παιδί, καμάρι των γονιών του
κι έρωτας κρυφός των κοριτσιών.
Μα τόσο νέος πώς να κρατηθεί μέσα στην κάσα του!
Άδεια την κουβαλήσανε στην εκκλησιά,
άδεια την κατεβάσανε στον τάφο.
Αυτός βγήκε κρυφά και γύριζε στους δρόμους
ντυμένος την πιο καινούρια του αλλαξιά,
με πρόσωπο βαθιά θλιμμένο
και μια πληγή ανοιχτή κάτω απ' το στήθος
απ' όπου βγήκε και του 'φυγε η ψυχή.
Με παρουσίες που όλο πύκνωναν τα βράδια
γέμισαν οι δρόμοι.
Λέξεις πολλές μέσα στον λόγο των ανθρώπων
άρχισαν να σημαίνουν θάνατο.
Έγινε κι αυτός πρόσωπο του χωριού,
σαν το γέροντα του διπλανού σπιτιού,
τον ιερέα, το δάσκαλο ή το μαύρο γύπα
στην κορυφή του κυπαρισσιού στο κοιμητήρι.
Από τότε κάθε άνοιξη
πεθαίνει μέσα μου ένας νέος.
Ο θάνατος ειρωνεύεται την ταραχή μου
κι ο θεός αθέατος σιωπά.
Γιώργος Μολέσκης
από τη συλλογή Μες στη ροή, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Πολύ μου άρεσε το ποίημα του φίλου ποιητή Γιώργου Μολέσκη.Λιτό ύφος, στοχαστικός τόνος και υποβλητική ατμόσφαιρα.Ο θάνατος.Κάποτε είπε κάποιος κι αν λύνονταν όλα τα προβλήματα των ανθρώπων οι ποιητές θα έγραφαν μόνο για το θάνατο και τον έρωτα.Καλό σου βράδυ Τόλη.
Με τον Γιώργο Μολέσκη έχουμε διατηρήσει μια αλληλογραφία και ανταλλαγή βιβλίων, Γιάννη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν είχαμε παρουσιάσει τους ποιητές της Κύπρου στην Πανελλήνια Ποιητική Συνάντηση στο θέατρο του κήπου. Ξανασυναντηθήκαμε ύστερα από χρόνια όταν ήρθε και πάλι στη Θεσσαλονίκη.
Συμφωνώ μαζί σου. Και πάλι όμως οι ποιητές κυρίως για τον έρωτα και τον θάνατο γράφουν. Για τα δύο αυτά μυστήρια και αιώνια αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξής μας.
Καλό βράδυ.
Μόλις μίλησα με τον Γιώργο για να τον ευχαριστήσω που μου έστειλε το βιβλίο του και να τον ενημερώσω για την ανάρτηση του ποιήματός του.Χάρηκε όταν του μίλησα για την επικοινωνία που έχουμε.Πραγματικά Τόλη οι ποιητές κυρίως γράφουν για τον έρωτα και τον θάνατο.Ίσως ο έρωτας να είναι η άρση του θανάτου.Ίσως ο αδελφός του.
"Kάθε άνοιξη πεθαίνει μέσα μου ένας νέος".`Οταν αναγεννιέται η φύση και γύρω μου υπάρχει διάχυτη η χαρά της ζωής "ο θάνατος ειρωνεύεται την ταραχή μου". Χαρά της ζωής και φόβος του θανάτου μας χαρακτηρίζουν απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε. Μεγάλος ο φόβος να πεθάνεις νέος και να μην προλάβεις να χαρείς τη ζωή, μα ακόμα πιο μεγάλος να ζεις γέρος κι ανήμπορος και πάλι να μην χαίρεσαι τη ζωή. Πολύ όμορφο το ποίημα του Μολέσκη. Καληνύχτα Τόλη.
Του έγραψα κι εγώ, Γιάννη, αλλά δεν έχει λάβει ακόμη την κάρτα μου. Πιστεύω ότι θα διαβάζει όλα αυτά που γράφουμε εδώ. Θα ακολουθήσουν μερικά ακόμη από τα ποιήματα της πρόσφατης συλλογής του.
Ο έρωτας είναι και τα δύο. Μόνο ο έρωτας καταργεί στιγμιαία τον θάνατο, ενώ παραμένει η επίγνωσή του. Γι' αυτό έχει τόσο πάθος και τόση απελπισία. Γι' αυτό και το κορυφαίο φαινόμενό του, η ποίηση, έχει τόσο πάθος και τόση απελπισία.
Έτσι είναι, Μαρία μου. «Γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο». Και προσπαθούμε να συμβιβάσουμε τη χαρά της ζωής με το αδιανόητο του θανάτου. Αποτέλεσμα, το πάθος της δημιουργίας. Να προλάβουμε να πούμε, να γράψουμε, να ζωγραφίσουμε αυτά που θα χαθούν για πάντα. Και έτσι να νικήσουμε, έστω προσωρινά, τον τελικό σιωπηλό νικητή.
Καλό ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου