Κατάπληκτοι
είδαμε να πετά παραφυάδες
το ξεραμένο δέντρο.
Βγήκανε πράσινα φύλλα
φούσκωσε υπόσχεση άνθους
ίσως μελλοντικού καρπού.
Ύστερα τίποτα.
Έγειρε το κλωνάρι
ξεφυλλίστηκε
μαράθηκε
πάει.
Είπαν ότι μπορεί μέσα στη γη
να υπάρχουν τρωκτικά
που ροκανίζουν ό,τι πάει να βλαστήσει.
Δεν ξέρω.
Εξάλλου τώρα μπήκε καλοκαίρι
και μάλιστα με καύσωνα.
Αυτό που σίγουρα γνωρίζω
είναι ότι για μια στιγμή
εμείς είχαμε ελπίσει.
Λεία Χατζοπούλου-Καραβία
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, η λέξη,
τεύχος 201, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Πολλές στιγμές είχαμε ελπίσει...
Μ΄αρέσει ο Μάης μήνας, Τόλη μου!
Φλεβάρη μήνα σε γλυκοφιλώ!
Καλημέρα
kai meis elpizoume mesa s' aftin tin xeimvnia na erthei anoiksi
na erthei kalokairi!!!
sorry gia ta greeklish, den ;exw edw pou eimai alli dynatothta
Πολύ όμορφο ποίημα. Έστω κι αν τώρα που το διαβάζω, έξω από το παράθυρο και μέσα από αυτό είναι Φεβρουάριος με βροχή, αέρα και παγωνιά. Έστω κι αν τα περισσότερα δέντρα είναι γυμνά.
Σήμερα ενημέρωσες την εισαγωγική σου επιστολή. Σήμερα ήρθα κι εγώ στο λιβάδι μετά από μια εβδομάδα περίπου. Τόλη, θα σου αποκαλύψω ότι κάθε φορά που για κάποιο λόγο είμαι στενοχωρημένη, περιδιαβαίνω το λιβάδι σου. Άλλοι τρέχουν σε πάρκα, εγώ ανατρέχω τα ποιήματα...
Να είσαι πάντα καλά!
Υ.Γ. Θα σου στείλω ένα e-mail, να μου πεις τη γνώμη σου για κάτι.
Τον Μάη, Ουρανία μου, τα φιλιά είναι αυτονόητα, τον Φλεβάρη απαραίτητα. Μέσα στη βροχή, το κρύο και τη φοβερή υγρασία, εκπέμπουν μια ευπρόσδεκτη ζεστασιά, έστω και εξ αποστάσεως. Και, βέβαια, αυτή την ταλαίπωρη ελπίδα.
Καλό βράδυ.
Ευπρόσδεκτα τα σχόλιά σου, Νέλλη μου, σε κάθε μορφή. Περιμένω το επόμενο με ιδεογράμματα και το μεθεπόμενο με νότες. Εν όψει, βεβαίως, της άνοιξης.
Είναι πράγματι πολύ όμορφο, Μαρία. Λιτό, νηφάλιο και χαμηλόφωνο και όμως δυνατό.
Η Λεία Χατζοπούλου-Καραβία είναι ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Παλιά αλληλογραφούσαμε τακτικά και ανταλλάσσαμε βιβλία, είναι χρόνια όμως τώρα που χαθήκαμε. Χαίρομαι που την ξαναβρίσκω με δυο ωραία ποιήματά της στη Λέξη.
Την εισαγωγική μου επιστολή την ενημέρωσα πριν ένα μήνα ακριβώς.
Χειμώνας και τότε, η καρδιά του.
Αργείς να κάνεις σχόλιο, πάντα όμως έχεις κάτι σημαντικό και παρήγορο να πεις. Τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ένας ερασιτέχνης ανθολόγος; Μήπως να έρχεσαι στο λιβάδι μας κι όταν είσαι χαρούμενη;
ΥΓ Και βέβαια θα σου πω τη γνώμη μου. Συντόμως και με χαρά.
Φαίνεται ότι έχω μείνει στον Ιανουάριο! Κι αλλού μπερδεύτηκα και έβαλα ημερομηνία του Γενάρη...
Δεν φταις εσύ. Ο χρόνος τρέχει κατά τρόπο απαράδεκτο. Έχω κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις στον πανάγαθο να τον συνετίσει αλλά, ως γνωστόν, εκείνος πάσχει από πλήρη κώφωση. Δεν του δίνεις κανένα ηρεμιστικό;
αν μπορούσα θα σου έστελνα και μουσική ολάκερη, με νότες και με ήχους
και τι μου ήρθε στο μυαλό τώρα; θυμάσαι ένα παλιό τραγούδι που έλεγε κάπως έτσι: "κύριε τηλεφωνητή, σού'βαλα ψωμί στη γάστρα, να το στείλεις στο παιδί τηλεφωνικώς στην Πάτρα" ή κάπως έτσι τέλος πάντων, το άκουγα μικρή και ξελιγωνόμουν στα γέλια...
Και γιατί δεν μπορείς, παρακαλώ; Στείλε μου μια δική σου εκτέλεση ή συμμετοχή σου σε ορχήστρα και θα φροντίσω εγώ να συνοδεύσει κάποιο ποίημα στο Λιβάδι.
Όχι, αυτό το τραγούδι δεν το θυμάμαι, θυμάμαι όμως κάτι ξεκαρδιστικούς διαλόγους σε γυφτολαϊκά άσματα. Όπως :
- τακ, τακ, τακ ....
- ποιός είναι, ποιος χτυπάει;
- εγώωω είμαι, η αγάααααπη σου που γύρισα κτλ, κτλ.
και η παραμικρή ελπίδα μεγάλο δώρο !!
πόσες μέρες μείνανε για την Άνοιξη;;;;;;;;;
πάω να κοιτάξω τους βλαστούς για ελπίδες..
καλημερούδιαααααα !!
Φημολογείται ότι εκείνο που φέρνει την άνοιξη είναι ένα ξωτικό. Μήηηηηπως εσύ; Και μήπως μια άνοιξη φεγγαρόφωτη; Να κοιτάξω για ηλεκτρονικούς βλαστούς στο ιστολόγιό σου;
Καλή σου μέρα με σποραδικές λιακάδες από την πολιτεία του βορρά.
Δημοσίευση σχολίου