Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Liebe


Ίσως είναι ο τρόπος
που χαϊδεύεις τα γράμματα
που κάνεις το «η»
ν' ακούγεται σαν «ε»
και το «ρ» να καθυστερεί στη γλώσσα
σαν ν' αναδύεται αργά μέσα
από ένα σονέτο του Ρίλκε.
Έπλασες μια γλώσσα ιδιωτική,
δική μας,
που να μπορεί να περιέχει,
να κρύβει
τον έρωτά μας.
Όταν προφέρεις το όνομά μου
όλες οι νότες του κόσμου
γίνονται μία.

Χάρης Βλαβιανός
από τη συλλογή Διακοπές στην πραγματικότητα, 2009

3 σχόλια:

Poet είπε...

Κι εμένα που το όνομά μου έχει «η» αλλά δεν έχει «ρ»; Δεν πειράζει, υπάρχει και το «καλημέρα». Εξ άλλου, το λάμδα είναι πιο γλυκό από το ρο. Τουλάχιστον στη δική σου μυστική γλώσσα.

Margo είπε...

Μα και βέβαια είναι πιο γλυκό το λάμδα, γι αυτό και τα πιτσιρίκια το ρο το προφέρουν λο:)

Αχ αυτός ο έρωτας που όλα τα ομορφαίνει!
Καλό Σαββατοκύριακο με χαρά:)

Poet είπε...

Αχ, ναι. Υπάρχουν δύο εξωραϊστικοί όμιλοι, Margo μου, ο έρωτας και η μνήμη. Καιρό μετά την αποχώρηση του πρώτου, εμφανίζεται ο δεύτερος χωρίς ημερομηνία λήξης πλέον.

Καλό Σαββατοκύριακο.