Αυτά τα ερειπωμένα ράκη
δεν τα ζητάει πια κανείς από καιρό,
κανείς δε θα τους παίξει στο μέλλον
μουσική
κι ούτε κανείς θα τα ζητήσει σε γλυκό χορό.
Παλιά φορέματα, καπέλα με παρδαλά φτερά,
καπέλα παιδικά με θερισμένες τις κορδέλες,
δαντέλες χειροποίητες,
παλιομοδίτικες γραβάτες κι αγριεμένα φυλαχτά,
σμόκιν και μεσοφόρια.
Κι έρχεται κι άλλος μακρύς χειμώνας.
Στοιβάζονται κι ερείπια από τζην,
πουκάμισα μες στάμπες ψυχεδελικές, λεγόμενες,
φούστες κοντές μ’ όλα τα χρώματά τους άχρηστα,
μπλούζες με χρώματα ελεκτρίκ, λεγόμενα.
Και στο υπόγειο
σκουριάζουν και δυο-τρεις μοτοσυκλέτες,
σημαίες κάποτε ένδοξες της άνοιξης,
φτερούγες των πιο γοργών πουλιών
που τώρα δεν διψούν ούτε για ένα μικρό περίπατο,
ούτε για μιαν αχτίδα φεγγαριού στα μέταλλά τους.
Έξω χιονίζει με μανία
κι όλα τούτα
δεν σκεπάζονται απ’ το χιόνι.
Δημήτρης Κονιδάρης
από τη συλλογή Ο χτύπος της καρδιάς, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Θλιβερή νοσταλγία για τα περασμένα.. ζωντανές αναμνήσεις με όχημα τα παλαιά αντικείμενα που έχουν εγκαταλειφθεί..
Όμορφο Τόλη.. Καλή εβδομάδα.
Είναι σχεδόν απίστευτο, Έλενα, τι κρύβουν τα ντουλάπια, πατάρια, αποθήκες, ακόμη και οι βιβλιοθήκες μας. Ίχνη ζωής, αγάπης, πάθους, ταξιδιών, ονείρων. Ναι, δεν σκεπάζονται όλα τούτα από το χιόνι. Υπάρχουν πιο παρόντες, πιο ζωντανοί από τους νεκρούς μας;
Πριν χρόνια βρήκα σε κάδο απορριμάτων τρία βιβλία γνωστού Σαλονικιού λογοτέχνη με ζεστή αφιέρωση σε κάποια κυρία. Ψάχνοντας έμαθα ότι η κυρία είχε πάρει τον ουράνιο δρόμο και οι κληρονόμοι της ξεφορτώθηκαν ό,τι άχρηστο! Τραγικό.
Είχα ένα φίλο παλαιοπώλη στο Λονδίνο, Ντίνο, που τον καλούσαν οι κληρονόμοι να δώσει προσφορές για τις οικοσκευές των κεκοιμημένων. Έτσι άδειαζε ολόκληρα σπίτια, μαζί και τα βιβλία βέβαια, και πουλούσε μετά ένα-ένα τα αντικείμενα που είχαν κάποια αξία.
Η πρακτική που αναφέρεις είναι διαδεδομένη και από ζώντες μεγαλόσχημους. Δεν χωράνε, βλέπεις, τα βιβλία των ταπεινών στην ένδοξη βιβλιοθήκη τους. Μερικές φορές και των γνωστών. Και παίρνουν τον δρόμο για τα καροτσάκια ή τους κάδους των αχρήστων.
Ο ορισμός της ματαιότητας.
Τ΄αντικείμενα που σμιλεύτηκαν από το χρόνο και τα συναισθήματα των κατόχων τους πήραν ζωή απ' τη ζωή τους. `Επαψαν να είναι ένα απλό φόρεμα ή μια απλή μοτοσυκλέτα. Είναι το φόρεμα που αναστάτωσε μια καρδιά σε κάποιο χορό, είναι η μοτοσυκλέτα που μετέφερε πάνω της τα φρέσκα όνειρα ενός νέου ζευγαριού. `Ολα πήραν κάτι από τα χέρια που τ' άγγιξαν κι όση περισσότερη ιστορία έχουν τόσο ζωντανεύουν κι αποκτούν αξία. Φαίνεται μάλλον ότι είμαι λάτρης των παλιών πραγμάτων. Καλό μήνα Τόλη μου. Καλό μήνα και σε όλους τους φίλους του ιστολογίου σου.
Ακόμη και τα παλιά σπίτια, Μαρία μου, έχουν κάτι, στους γκρίζους τοίχους και τα σπασμένα παραθυρόφυλλά τους, από την ψυχή εκείνων που κάποτε έζησαν εκεί. Που ανάσαναν εκεί, που αγάπησαν και χάθηκαν εκεί. Ενώ δίπλα τους ορθώνονται ά ψ υ χ α τα γυάλινα πολυτελή οικοδομήματα της εποχής μας.
Καλό μήνα.
Δημοσίευση σχολίου