Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Το ταξίδι

Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό
κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,
πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους
ενσωματωμένες στην ομίχλη,
θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,
μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς
ναούς,
πηγαίνει στ’ αξιοθέατα,
μαθαίνει κι όλο μαθαίνει
κι ας είπε ο Μπέκετ
ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.

Πάντα χρυσοθήρας κα προσκυνητής νέων εντυπώσεων
- όπως και τότε –
α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,
αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του
τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,
ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,
και εισχωρώντας επιτέλους μ’ όλη του την ευχαρίστηση
- καλά – καλά δεν το πιστεύει -
στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου

(στο μπράτσο του η δασκάλα).

- Γελοίε τάφε
ο πατέρας ταξιδεύει.

Δημήτρης Κονιδάρης
από τη συλλογή Ο χτύπος της καρδιάς, 2009

7 σχόλια:

το πετάλι είπε...

ο πατέρας ταξιδεύει
πάει έφυγε... ο ογκόλιθος...

καταπληκτικό!

καλημέρα, Τόλη

Poet είπε...

Κι εμένα με συγκίνησε πολύ αυτό το ωραίο ποίημα, Νίκο μου.

Καλή σου μέρα.

55fm είπε...

Ωραιότατο και συγκινητικότατο!

Τόλη μου,καλή σου μέρα.

Poet είπε...

Πιστεύω, Ουρανία μου ότι, πέρα από την αξία του, το ποίημα μας συγκινεί ιδιαίτερα αν, όπως ο ποιητής, εσύ κι εγώ, είχαμε μια σχέση μεγάλης αγάπης με τον πατέρα μας και νιώθουμε, ακόμη και τώρα, οδυνηρά την απουσία του.

Καλό βράδυ.

IZA είπε...

Εμένα με συγκινεί ιδιαίτερα το ποίημα αυτό. Ο πατέρας μου αφού πέρασε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια υγείας κι αφού γλίτωσε κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια σχεδιάζει να κάνει δυο μακρινά ταξίδια ( στο εξωτερικό), ενώ δεν ήταν άνθρωπος των ταξιδιών. Μου το ανακοίνωσε σήμερα κι αν κι έχω τους φόβους μου, δεν του είπα τίποτα. `Ισως πρέπει να κάνει πια αυτό που πραγματικά θέλει. Είναι 75 ετών και τον θυμάμαι μια ζωή να δουλεύει και να προσφέρει σε όλους μας και τίποτα στον εαυτό του. Την καλησπέρα μου στην όμορφη παρέα σας.

Poet είπε...

Κι εγώ νομίζω ότι ο πατέρας σου πρέπει να κάνει αυτά τα ταξίδια, Μαρία μου. Τα δικαιούται απόλυτα.

Να προσθέσω ότι έχω κάνει αρκετά ταξίδια από το Λονδίνο με αγγλικά γκρουπ. Σε ένα ταξίδι με πούλμαν μέσα από τα πυριφλεγή ισπανικά οροπέδια, είχαμε 80χρονες και 85χρονες πιο ζωντανές κι από μας στα 30 μας τότε. Και το βράδυ κατέβαιναν στο εστιατόριο, λουσμένες, καλλωπισμένες και αεράτες λες και ήταν κοριτσάκια.

ferrer είπε...

Πράγματι,ωραίο ποίημα και συγκινητικό.