Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Οι λέξεις

Οι λέξεις
δε σ' αγαπούν
δε σε υπακούουν.
Ξεφεύγουν από το αρχικό σου σχέδιο
σμίγουν όπως θέλουν αυτές
και ξαφνικά πρασινίζουν
βγάζουν δροσερούς βλαστούς
την ώρα που έχεις γίνει
χιονισμένο τοπίο
και σ' εγκαταλείπουν
ένα
ένα
τα πουλιά.

Τάσος Ρούσσος
από την ανθολογία του Αντώνη Φωστιέρη
Η λέξη στη σύγχρονη ελληνική ποίηση
περ. Η λέξη, τεύχ. 200, Απρίλιος - Ιούνιος 2009

11 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Ωωω τι ωραία έκπληξη !!
Ο αγαπημένος μου Τάσος και το ποίημα που έχει σχέση με τον Μανουέλ Σαλίνας !!
Δεν λέω άλλα
ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!

Poet είπε...

Το αιώνια αινιγματικό ξωτικό ! Η σκοτεινή σελήνη που αφήνει πάντοτε πίσω της ένα άρωμα μυστηρίου.

Και του αρέσει η μέρα γιατί τότε δεν φαίνεται στον ουρανό. Καλημέρα, λοιπόν.

Appelsinpigen είπε...

μα τι ομορφο :)

μου φερε αμεσως στο μυαλο αυτους τους στιχους του τοσο αγαπημενου μου Τασου Λειβαδίτη :

ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε…
Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο…
Δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε…

Poet είπε...

Μόνο ένα ωραίο ποίημα μπορεί να προσελκύσει δύο (!!) ξωτικά. Και να εμπνεύσει μάλιστα το δεύτερο να παραθέσει ένα αγαπημένο του ποίημα.

Καλησπέρα, Χριστίνα (το συμβατικό ανθρώπινο όνομά του). Ευχαριστούμε για τη θαλπωρή του Τάσου Λειβαδίτη.

55fm είπε...

Τι όμορφη ατμόσφαιρα !
Αχ...οι λέξεις...
Καλημέρα Τόλη μου!

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Kαλημέρα Τόλη.
Η αυτονομία των λέξεων.
Τις ορίζουμε λοιπόν ή μας ορίζουν;

Poet είπε...

Μετά τα ξωτικά, το ουράνιο πλάσμα! Ακόμη πιο όμορφη ατμόσφαιρα.

Ωραίες οι λέξεις αλλά πώς να εκφράσουν όλα όσα αισθανόμαστε;

Καλή σου μέρα, Ουρανία μου!

Poet είπε...

Είναι ένα μυστήριο, Έλενα. Όπως τα πάντα, νομίζω («κόσμος παράξενος και μαγικός, ανεξιχνίαστος στο φως και το σκοτάδι του. κόσμος εκστατικός, στο ελάχιστό του απέραντος»).

Οι λέξεις, η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσο, ένα όργανο για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Η γλώσσα είναι η πατρίδα μας. Μετά χιλιάδες μάταιες απόπειρες, αντιλαμβάνεται κανείς με δέος ότι το αυτονόητο του διαφεύγει, ότι δεν μπορεί να ορίσει την πηγή της ύπαρξής του. Είναι και θα παραμείνει ένα μυστικό και ένα θαύμα.

KOSTAS PAP είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
KOSTAS PAP είπε...

Οι λέξεις που φύγαν ταξιδεύουν αυτονομημένες, μόνες τους, σε απόγνωση του ποιητή. Και τα ταξίδια τους, γεννούν καινούργια λουλούδια ερήμην του.
Καλή Χρονιά

Poet είπε...

Καλημέρα και καλή χρονιά, Κώστα.