Η θητεία μας στη ζωή θα τελειώσει
όπως τελειώνει ένα γράμμα μ΄άγνωστο παραλήπτη
τα αίμα στις φλέβες ενός σφαγμένου ζώου.
Γράφοντας λέξεις ακατάληπτες χωρίς μέλλον,
ανίκανος να σου μιλήσω
για το συντριμμένο σύμπαν μέσα μου
για τις δίσεκτες ψυχές που αυτοκτονούν
ανοίγοντας μια καταπακτή στον ουρανό
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω
έξω από χάρτες, σύμβολα και μια καμπύλη
ενός μεταχειρισμένου ανθρώπου
που επιβίωσε
και τώρα
σαν το μοναχικό σκυλί
όρθιος κοιτάζει τον ωκεανό.
Βασίλης Φαϊτάς
από την ανέκδοτη συλλογή
Υστερόγραφα για το αύριο, ποιήματα 1980-1984
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Αυτό νομίζω ότι είναι το καλύτερο ποίημα της συλλογής του Βασίλη Φαϊτά.
Από αυτά τα ποιήματα που ανάρτησες και διάβασα, συμφωνώ ότι είναι το καλύτερο.Καλό μεσημέρι Τόλη.
Θα αναρτήσω τρία ακόμη, Έλενα, και περιμένω την τελική ετυμηγορία σου. Καλό βράδυ.
Τόλη μου,πάει κατευθείαν στην ψυχή η θητεία...με λίγες λέξεις...
Εξαιρετικό!
Όσο για το καλύτερο,για να το λες εσύ...έτσι είναι...
Καλή σου μέρα!
Εξαιρετικό ποίημα. Οι λέξεις μιλάνε μόνες τους, τα συναισθήματα πλημμυρίζουν τα μάτια μας.
Στν ποίηση, Ουρανία μου, είναι έντονο το υποκειμενικό στοιχείο. Αφού άρεσε όμως πολύ το ποίημα, δεν έχει και τόση σημασία αν είναι το καλύτερο ή όχι.
Καλή σου μέρα.
Καλωσόρισες, φίλε, απ' τον εξαιρετικά δραστήριο και δημιουργικό Δήμο Σταυρούπολης. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Καλή σου μέρα.
ΥΠΕΡΟΧΟ.
Μετά το μουσικό διάλειμμα συνεχίζουμε, Γιάννη μου, με μερικά ακόμη ποιήματα του Βασίλη Φαϊτά.
Δημοσίευση σχολίου