Τώρα μπορώ να φωνάζω όσο θέλω
μες στην αχόρταγη ερημιά μιας καταπράσινης θέας
Στην καταχνιά μιας απέραντης όχθης από βαθιές θλίψεις
όπου σπανίως ακούγονται πουλιά ή γίνονται πράξεις
Μα πιο πολύ θέλω
να πέσω μπρούμυτα στη σιωπή μου
Να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν
Αχ, τι άγρια κραυγή η μέρα σέρνει
και σαν μεταλλικές πόρτες κλειστές οι λέξεις
με απωθούνε
Διώχνουν τους εραστές
χωρίζουνε τους φίλους οι λέξεις ...
Οι λέξεις που δεν ξέρουν να φιλιούνται
Ζέφη Δαράκη
από την ανθολογία του Αντώνη Φωστιέρη
Η λέξη στη σύγχρονη ελληνική ποίηση,
περ. Η λέξη, τεύχ. 200, Απρίλιος - Ιούνιος 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Σπαραχτική εικόνα μοναξιάς, Τόλη.
Όμορφα σπαραχτικό ποίημα..
Μέρες που είναι..τι μας έπιασε όλους μας με τη σιωπή.. και το ποίημα που ανάρτησα εγώ σήμερα έχει τίτλο "Η μεγάλη σιωπή".
Ίσως τελικά τις γιορτινές μέρες, η σιωπή και η μοναξιά να είναι εντονότερες..
Ναι, Αγγελικούλα μου. Η μάστιγα της εποχής μας. Πίσω απ' τις βιτρίνες, τα φώτα, τα γυαλιστερά περιτυλίγματα, συχνά κρύβεται η πιο άγρια μοναξιά.
Απόψε εμείς την ξεπεράσαμε στο σπίτι του Ντίνου και της Ελένης με την παρέα του Νίκου και της Τζούλιας που ήρθαν για μια μέρα από τη Σαρακήνα.
Η δική μου ανάρτηση ήταν μια απλή σύμπτωση, Έλενα. Έχω επιλέξει μια σειρά ποιήματα από την ανθολογία του Φωστιέρη και έτυχε το σημερινό της Ζέφης Δαράκη να μιλάει για τη μοναξιά.
Έχεις δίκιο πάντως για τις γιορτές. Είναι εμπειρικά και στατιστικά διαπιστωμένο ότι φέρνουν μεγαλύτερη θλίψη και μοναξιά. Και, κατά συνέπεια, περισσότερες αυτοκτονίες. Οι αργίες και ο θεσμοθετημένος εορτασμός υπενθυμίζουν πιο έντονα τις διαψεύσεις και τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες της ζωής μας.
Δημοσίευση σχολίου