Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Αποχαιρετισμός

Κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων,
κοινώνησε με ελευθερία και φως,
σηκώνοντας το χέρι έδειξε
κατά το γαλαξία
και αναχώρησε.

Βασίλης Φαϊτάς
από την ανέκδοτη συλλογή
Υστερόγραφα για το αύριο, ποιήματα 1980-1984

6 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Ααα έπρεπε να το βάλεις νωρίτερα για να το κλέψω !!!
(δεν σε προλαβαίνω είπαμεεεεεεεεεεεεε συγκρατήσου λίγο !!! δεν μπορώ να διαβάζω ποίηση τρέχοντας.....)

Poet είπε...

Η επιθυμία ενός ξωτικού είναι διαταγή για μένα. Γυρίζω αμέσως πίσω τον χρόνο. Μήπως θέλεις και να τον επιβραδύνω; Δεν βιάζομαι εγώ, αυτός τρέχει σαν τρελός. Κι άμα δεν τον προλαβαίνει ένα ξωτικό με τις μαγικές δυνάμεις του, σκέψου ένας κοινός θνητός σαν κι εμένα.

logia είπε...

Σήμερα ένας συνάδελφος, σε αρκετά προχωρημένη ηλικία και με προβλήματα υγείας, βγήκε στο διάλειμμα της πρόβας στο αίθριο του Μεγάρου και άρχισε να τρέχει τριγύρω, ενώ εκείνη την ώρα είχε σκάσει μύτη ο ήλιος. Μας πλησίασε και είπε:
Δεν είναι μέρα αυτή για να πεθάνω σήμερα. Μην με αποχαιρετάτε!

Poet είπε...

Η ζωή είναι γλυκιά, Νέλλη μου. Και με τη λιακάδα γλυκύτερη. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς το μέγα δέος. Ο συνάδελφος σου φαίνεται ότι βρήκε τον δικό του θαρραλέο τρόπο.

το πετάλι είπε...

τί να πω εδώ;

υποκλίνομαι στον ποιητή!

Poet είπε...

Ωραία λοιπόν. Έλα πιο πάνω για τη συνέχεια, Νίκο.