Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει.
Τι ωραίο θα ‘τανε
με μια ένεση
να κυκλοφορούσε στο αίμα μου
η επόμενη χιλιετία!
Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα.
Κάθε σκαλί της
όταν τ’ ανέβεις
χαλιέται
πέφτει.
Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει.
Γεννιόμαστε και πρέπει να κουβαλήσουμε
βαρύ κιβώτιο
τις ασπάραχτες εικόνες των πραγμάτων.
Η Άνοιξη – μάλιστα! – είναι λύση.
Χωρίς τη γνώση των φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε.
Σωριάζεται ο πάταγος κι απομακρύνετ’ η βροντή
αργά σαν τίγρη κουρασμένη.
Τα νεύρα ερωτικά θριαμβεύουν.
Το δέντρο γίνεται σαφέστατο.
Σε χαμηλά κελάρια – τα ύψη μας
τα πιθάρια του μέλλοντος.
Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο.
Ερειπωμένα κόκαλα π’ αντέχετε στο χάρο!
Νίκος Καρούζος
από τη συλλογή Πενθήματα, 1969
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
η σκάλα της ζωής που μόνο ανεβαίνει...
κι όσο ανεβαίνεις τοσο πιο κουραστικό είναι
κι όταν φτάσεις στην κορυφή δεν βλέπεις πια που ήταν το πρώτο σκαλοπάτι
μακάρι να μπορούσαν όλοι να την ανεβούν ολάκερη και να μην έπεφταν κάπου στη διαδρομή
μακάρι
Oλοένα εξέχουμε στο χρόνο.
Τόσο περιεκτικός στίχος!
Καλημέρα Τόλη.
Ή επιστρέφεις στο πρώτο σκαλοπάτι, Νέλλη μου. Γιατί η ζωή και η τέχνη είναι ένας ανήφορος προς μια κορυφή που δεν υπάρχει. Ή ένας αιώνιος κύκλος. Κι αυτό που μένει να ανακαλύψεις στο τέλος είναι η αρχή.
Κόσμος παράξενος και μαγικός, ανεξιχνίαστος, κόσμος εκστατικός στο ελάχιστο του απέραντος.
Καλημέρα, Έλενα.
Το θέμα του χρόνου είναι ένα από τα βασικά της λογοτεχνίας. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ο Κρόνος-χρόνος που τρώει τα παιδιά του. Ιδιαίτερα γοητευτική είναι η προσέγγιση του αγαπημένου μου T.S. Eliot στο Four Quartets: "What we call the end is often the beginning, and to make an end is to make a beginnning".
Ζούμε και πεθαίνουμε χωρίς να δώσουμε έστω και τη ελάχιστη απάντηση στα εφηβικά μας ερωτήματα και στα μυστήρια του κόσμου.
Πέρασα να διαβάσω λίγους στίχους σαν για γούρι, να πάει καλά η εβδομάδαα, να ανέβω σκαλοπάτια και να μπορέσω να μην πέσω.
Καλημέρα, καλή εβδομάδα!
Σπουδαίο ποίημα!
Η ποίηση...μάλιστα είναι λύση!
Τόλη μου,
καλημέρα και καλή βδομάδα!
Υ.Γ.Δεν αντέχω τόσο ζέστη τέτοια εποχή...αφύσικο και εκνευριστικό!
Η serena μας,γοητεύτηκε από τη γοητεία των δευτερολέπτων σου!
Εδώ είναι ο φυσικός σου χώρος, κορίτσι των βιβλίων. Και είναι χαρά μου να ξεμυτίζεις ξαφνικά μέσα από τα βιβλία.
Καλύτερα έτσι όπως σε βλέπω άνετη στον καναπέ και μακριά από τις επικίνδυνες σκάλες των στίχων.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Αχ, μα τι λύση είναι η ποίηση, Ουρανία μου; Μάλλον αιμοραγία είναι ή αιμοδοσία. Για να μη πω λύση απελπισίας.
Υ.Γ. Τι, πώς, ορίστε!!! Βρήκα δηλαδή επιτέλους μια αναγνώστρια; Miracolo, miracolo!
Κάνε υπομονή με τη ζέστη, σε λίγες μέρες θα παραπονιόμαστε για το κρύο.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Δημοσίευση σχολίου