Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Ένα πετυχημένο ποίημα

Σίγουρα διαφορετική η οπτική του Κωστή Γκιμοσούλη για το αιώνιο αυτό θέμα. Κανένα ποίημα δεν σβήνει τον πόνο. Απλώς τον εκφράζει και τον εγκλωβίζει. Για να γίνει ανεκτός.
Και, βέβαια, να συνεχίσει να διανυκτερεύει.

18 σχόλια:

ξωτικό είπε...

ένα γλυκό ευχαριστώ .....
και λίγη συντροφιά στην διανυκτέρευση !

Poet είπε...

Κάπου είχα διαβάσει παλιά ότι ο πόνος λιγοστεύει όταν τον μοιράζεσαι, ενώ η χαρά μεγαλώνει.
Ας τα μοιραζόμαστε λοιπόν όλα με κείνους που αγαπούμε. Είναι βάλσαμο η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη.

Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ κι εγώ.

το πετάλι είπε...

Τόλη καλημέρα,

λιτά και εύστοχα
το λόγια
του Γκιμοσούλη

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία ιδέα η στήλη "το ποίημα που διανυκτερεύει".
Όσο για το συγκεκριμένο ποίημα το θεωρώ ρεαλιστικό.
Η ψυχοθεραπεία παραδέχεται και προτείνει να γράφουμε, έστω κι αν σκίσουμε μετά το γραπτό μας, απλά για να βγαίνει από μέσα μας ο πόνος και να τον ακουμπάμε κάπου έξω από μας.

55fm είπε...

Kαλημέρα στην όμορφη παρέα!
Τόλη μου,πετυχημένο το ποίημα που διανυκτερεύει!
Όσο για το μοίρασμα,τι πιο σπουδαίο απ΄αυτό...
Φιλιά

Margo είπε...

Αν το σφράγισμα όμως είναι γερό, δε θα ξαναπονέσει το δόντι.. τουλάχιστον αυτό..
Όμορφη φωτεινή μέρα εύχομαι!

Poet είπε...

Καλημέρα, Νίκο.

Ναι, εμείς οι γραφιάδες πράγματι πιστεύουμε ότι είμαστε «κάτι παραπάνω από τους άλλους» και ότι «έχουμε κότσια».

Επειδή είμαστε βυθισμένοι στα βιβλία από τα παιδικά μας χρόνια και υποφέρουμε από διάφορες επιδημίες της ψυχής, ταυτόχρονα θαυμάζουμε τους ανθρώπους της δράσης. Εκείνους που καθημερινά κοιτάζουν κατάματα τον θάνατο, όπως οι πυροτεχνουργοί και οι ακροβάτες αλλά και οι εργολάβοι κηδειών.

Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά αναγνωρίζουμε τη δειλία μας και τον αυτοβασανισμό μας. Με εξαίρεση το σθένος που έχουμε να εκθέτουμε τα τραύματά μας σε δημόσια θέα.

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, Χρωματιστή μου. Κάποιος κριτικός έχει κάνει μια μελέτη με τίτλο «η ποίηση των χρωμάτων του Τόλη Νικηφόρου». Έχουμε λοιπόν μια συγγένεια και στο σημείο αυτό.

Ναι, η λογοτεχνία είναι ψυχοθεραπεία. Όπως και όλες οι άλλες τέχνες. Απόδειξη ότι ο γνήσιος ποιητής θα συνέχιζε να γράφει ακόμη κι αν το έκλειναν σ' ένα κελί και ποτέ δεν διάβαζε κανείς άλλος τα ποιήματά του.
Μια ψυχοθεραπεία ισόβια, μια μαθητεία για να ανέχεσαι τον πόνο σου. Γιατί οι πηγές του δεν στερεύουν ποτέ.

Poet είπε...

Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι μας χωράει όλους ο ουρανός σου. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν κι εσένα, Ουρανία μου, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι θα έμεναν άνεργοι. Ίσως και οι ποιητές. Και θα επικρατούσε η ποίηση της καθημερινής ζωής.

Poet είπε...

Εκτός από τις γατούλες σου, πολύ μ΄αρέσει κι αυτή η μωβ βαρκούλα σου, Μargo μου.

Με τριανταδύο δόντια (λέω τώρα), τι να σου κάνει ένα σφράγισμα; Άσε που όλο ξανανοίγουν τα παλιά.

Όμως ο ήλιος σε άκουσε και βγήκε λαμπερός μετά τη βροχή στη Θεσσαλονίκη. Την καλημέρα μου και την αγάπη μου.

Appelsinpigen είπε...

μου αρέσει έτσι απλά :)

κι ας φοβαμαι τον οδοντίατρο . . .

καλο απογευμαα :)

Poet είπε...

Το «μου αρέσει έτσι απλά» είναι η πιο γνήσια ανταπόκριση σ' ένα ποίημα, ταξιδιάρικο ξωτικό. Οι εγκεφαλικές και συνήθως ατυχείς εξηγήσεις έρχονται αργότερα.

Και ποιος δεν φοβάται τον θάλαμο βασανιστηρίων του οδοντιάτρου; Εγώ όμως πιο πολύ φοβάμαι τα ξωτικά. Εκτός από το άλλο της παρέας κι από σένα που ίπτασαι πάνω από την πόλη των φαντασμάτων.

Καλό βράδυ.

librarian είπε...

Ποίηση για την ποίηση; μα πόσο ενδιαφέρον! Να θυμηθώ να μπει στη βιλιοθήκη μου.

Poet είπε...

Να θυμηθείς βεβαίως, librarian. Αντίστοιχη είναι και η δική μας ενότητα «Ποιητική τέχνη» κάτω δεξιά με 120 ποιήματα ήδη.

Άλλες θεματικές ανθολογίες του Καστανιώτη που πιθανότατα θα σε ενδιαφέρουν είναι «Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα», «Τα ωραιότερα ποιήματα για τη μητέρα», «Τα ωραιότερα ποιήματα για το παιδί». Όλες με επιμέλεια του Αντώνη Φωστιέρη και του Θανάση Νιάρχου ή του ίδιου του Καστανιώτη.

Καλό ξημέρωμα.

IZA είπε...

Δεν ξέρω αν η ποίηση ξορκίζει πάντα τον πόνο. Δεν ξέρω ακόμα αν ο ποιητής θέλει να ξορκίσει τον πόνο. Ο πόνος κρύβει μια γλυκια, βασανιστική ηδονή που είναι απαραίτητη στον ποιητή. Κάποιες φόρες όχι μόνο δε θέλει να τον ξορκίσει, αλλά θέλει να ' ναι αργός βασανιστικός να ' χει τη διάρκεια που έχει και η ποίησή του.

Poet είπε...

Πολύ διεισδυτική και εύστοχη η παρατήρησή σου, ΙΖΑ μου. Κάτι ανάλογο εννοούσα όταν μίλησα πιο πάνω για αυτοβασανισμό. Το «βασανιστική ηδονή» είναι ακριβέστερο. Μερικές φορές δεν μπορούμε να βρούμε άκρη με τα συναισθήματά μας.

ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Καλημέρα ποιητή .
Υπέροχη μουσική , ο πόνος πάντα με πολλές μορφές κι ο χειμωνιάτικος ήλιος να παίζει κρυφτό με τη μελαγχολία των ημερών κι αλλού να μη βγαίνει καθόλου .
"ένα γλυκό του κουταλιού " από σένα, "χαμόγελα του κουταλιού απ΄την ψυχής μου το βάζο" λέω εγώ κι όλοι της ποίησης οι βαπτισμένοι ξορκίζουνε τις διάφορες επιδημίες με αυτό τον ισόβιο σύντροφο πόνο
Αυτό κι αν θέλει κότσια .
Όλα με το καλό .

Poet είπε...

Σίγουρα ο πόνος δεν έχει μόνο μια μορφή, Υακίνθη μου, όπως και το θάρρος. Όπως βέβαια και η προσφορά. Και η κάθε αξιολόγηση είναι απλώς υποκειμενική.

Καλό απόγευμα.