Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Η τελευταία εκδοχή

Ο ύπνος ζωγράφιζε στα χάδια μας ένα χαμόγελο
Μια τελευταία ίσως εκδοχή στην αναχώρηση
Ενός πλοίου που χαμηλώνει μπαίνοντας στον ουρανό
Ή ενός αγάλματος που κλαίει καθώς το στήνουν
στην πλατεία
Ενώ στους δρόμους που κάποτε έτρεχαν παιδιά
Είχαν ανθίσει άξαφνα λίγα λουλούδια
Που με αβάσταχτη τη θλίψη τους
Έκαναν ακόμη και τους τυφλούς να συγκινούνται.

Κρατήσαμε το όνειρο με χίλια βάσανα ζεστό
Ώσπου βγήκε ο ήλιος και μας πήρε τα χέρια.

Νίκος Μυλόπουλος
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέο Επίπεδο,
τεύχος 33/5, Μάιος 2009

2 σχόλια:

55fm είπε...

Tόλη μου,επιτέλους ξαναβρέθηκα στο απέραντο λιβάδι σου!
Μ΄άρεσε πολύ, η ποιητική επιλογή σου.
Με απλό τρόπο, σε μεταφέρει σε γνωστά συναισθηματικά στέκια...
Σε φιλώ γλυκά.
Καλημέρα!
Μου έλλειψες!

Poet είπε...

Ναι, ακριβώς αυτό κάνει ο Νίκος Μυλόπουλος. Με απλό τρόπο, μας μεταφέρει σε τόπους τόσο οικείους, προσθέτοντας όμως κάθε φορά μια προσωπική πινελιά.

Έχω συγχωρήσει πολλά στους πολιτικούς αυτές τις μέρες, Ουρανία μου, με τη γνωστή (!) μου επιείκεια. Όλα όμως έχουν ένα όριο. Όχι και να σε πάρουν από κοντά μας.

Έστω. Η παράσταση έχει τώρα λήξει.
Καλωσόρισες και πάλι στην πατρίδα.