Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Τα μάτια σου


Ρέει το φως, ο ουρανός χαμηλώνει
Χάνεται των λέξεων η εμβέλεια
Υπόκωφα σβήνει η σιωπή τα ίχνη
Μένει το κενό κ' η ερμηνεία διχάζει,

Σαν το ποτάμι άναρθρα φεύγουν τα όνειρα
Μεταλλάζουν σταθερά οι λέξεις σε εικόνες
Κ' η σιωπή σε βουβό εκβάλλει αίμα,

Όλα τώρα έχουν απαξιωθεί
Κι ο χρόνος μας έχει προδώσει,

Βαθιά τ' ανερμήνευτα κοιτάζω μάτια σου.

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέο Επίπεδο,
τεύχος 33/5, Μάιος 2009

3 σχόλια:

Poet είπε...

Το τεύχος 33/5, Μάιος 2009, του καλού περιοδικού «Νέο Επίπεδο για το λόγο και τα εικαστικά» είναι αφιερωμένο στα «όνειρα και εφιάλτες στην τέχνη».

Έκανα λοιπόν κι εγώ τη δική μου επιλογή από τα δημοσιευμένα ποιήματα και τις επόμενες μέρες το Λιβάδι θα συνεχίσει να ονειρεύεται μέσα στην ομίχλη, έστω κι αν τα όνειρα μερικές φορές μετατρέπονται σε εφιάλτες.

Καλή ανάγνωση σε όλους.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Ακόμα και τους εφιάλτες καθαγιάζει η τέχνη έτσι που να μπορεί έως και να τους ψηλαφίσει κανείς, να τους συν- καλέσει σε συν- ομιλία ψυχής.Μου θύμισες έναν στίχο...Ο θάνατος θάρθει και θα' χει τα μάτια σου...Δεν θυμάμαι τον ποιητή, η αίσθηση όμως μιας τέτοιας αγάπης..πως ακόμα και τον θάνατο δυο μάτια ημερεύουν..Καληνύχτα Τόλη μου

Poet είπε...

Ο θάνατος δεν ημερεύει ποτέ, Όλγα μου, ημερεύουμε όμως εμείς. Κι ίσως μπορούμε να τον κοιτάξουμε πιο γαλήνια στα μάτια.

Πολύ θα ήθελα να υπερβαίνει τον θάνατο η τέχνη. Να τον υπερβαίνει και η αγάπη. Πώς να δεχτείς ότι τόσο πάθος, τέτοια ένθεη φλόγα θα πάει χαμένη;

Ίσως όμως πράγματι τίποτα να μην χάνεται για πάντα. Ίσως αυτή η φλόγα να μετουσιώνεται και να αστράφτει κάπου κάποτε με την ίδια εκθαμβωτική λάμψη. Για να ανακαλύψουμε για μια φορά ακόμη την οδύνη και τα θαύματα του κόσμου.

Καλή σου μέρα και καλό μήνα.