(Οδός Καυτανζόγλου πρώην Λάκκου, πίνακας του Ντίνου Παπασπύρου)Χάθηκε η πόλη.
Ακούω μονάχα τους ανθρώπους της
κι άλλους ανθρώπους, έζησαν, θα ζήσουν
στην πόλη αυτή, μπορεί
χιλιάδες χρόνια πριν, μετά
μια ολόκληρη ζωή, κι άλλοι περάσαν
από δω
μια νύχτα ή μισή μέρα, στάθηκαν
αμήχανοι μπροστά σε μια βιτρίνα
ακούω καλά τις ομιλίες τους, νιώθω
βαθιά τις έγνοιες τους, όμως η πόλη
χάθηκε, δε τη βλέπω πουθενά
αγρούς μονάχα κι ύστερα ερημιές
πώς τόσο ξαφνικά, πώς έγινε
το τίποτα έτσι ζωντανό να μου φανερωθεί
σ’ αυτή την πόλη, εδώ περαστικός
το τίποτα έτσι ζωντανό να ψηλαφίσω
σ’ αυτή την πόλη εδώ, ας μη γράψω
τ’ όνομά της
γιατί να γράψω τ’ όνομά της, άλλωστε
θα χαθεί κι αυτό
μαζί με τ’ άλλα, μ’ όλα τ’ άλλα θα σβήσει, θα χαθεί
όπως η πόλη τώρα εδώ, λευκό
λευκό μονάχα, ατέλειωτο λευκό
πεισματικά λευκό χαρτί με κατακλύζει.
Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Πάθη των φθόγγων, 2009
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Το ποίημα θυμίζει τη φθορά του χρόνου που νιώθουν οι άνθρωποι αναπολώντας το παρελθόν τους, βλέποντας την πολή και τους ανθρώπους που χάραξαν τη ζωή τους να ξεθωριάζουν. Όμως οι αναμνήσεις και οι αναπολήσεις του παρελθόντος είναι η μαγιά που σε κρατάει ζωντανό μέχρι να σβήσεις.
Καλό σου βράδυ Τόλη και σε ευχαριστούμε που μας απελευθέρωσες από την τηλεόραση με τις υπέροχες αναρτήσεις σου. Είμαστε γείτονες του Γιάννη Ποδιναρά.
Χαίρομαι πολύ που είστε γείτονες του Γιάννη και εμφανιστήκατε στο ιστολόγιό μας. Και, βέβαια, που σας αρέσουν τα ποιήματα που επιλέγω. Έτσι ξεφεύγω κι εγώ από τα νύχια της τουβούλας.
Είδα ότι Άρης είναι το όνομα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λεμεσού.
Το δικό σας; Για να μην αισθάνομαι αμηχανία στις προσφωνήσεις.
Όσο για το ποίημα του Σωτήρη Σαράκη, νομίζω ότι είναι πολύ σωστές οι επισημάνσεις σας. Ελπίζω να τα λέμε συχνά και στο μέλλον.
Καληνύχτα.
Για ενημέρωση των φίλων:
Είναι ζωγραφιά (1977) από το οπισθόφυλλο της συλλογής διηγημάτων μου "Ο Λάκκος", αφιερωμένη, όπως αναφέρεται πρωτοσέλιδα, "Στο παιδομάνι του λάκκου και όσους τον έζησαν. Παρόντες και απόντες".
Πόσο δένει με το ποίημα!
Ευχαριστώ Τόλη, ευχαριστώ Τζούλια για την ανάρτηση.
Καλό απόγευμα σε όλους.
εμείς ευχαριστούμε Ντίνο
γιατί η τέχνη σου στολίζει το λιβάδι μας...
πραγματικά ταιριάζει πολύ με το κλίμα του ποιήματος αυτός ο πίνακας...
Με πρόλαβε η Τζούλια, Ντίνο, αυτό θα έλεγα κι εγώ.
Να τονίσω για τους φίλους του ιστολογίου αυτό που υπονοείται. Η συλλογή αυτή διηγημάτων είναι αυτοβιογραφική. Ο Ντίνος Παπασπύρου γεννήθηκε, μεγάλωσε και εξακολουθεί να ζει στην Οδό Καυτανζόγλου. Και εκνευρίζεται όταν τη λένε Καυταντζόγλου.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου