Φεγγάρι στοργικό των σαρκοβόρων,
αρσενικό φεγγάρι ένοχο,
με χέρια τραχιά που τα έκαψε η απόγνωση,
με στόμα μισάνοιχτο για φιλί,
καλό φεγγάρι για τους μοναχικούς φορτηγατζήδες,
για όσους ξέρασε η ζωή
και ψάχνουν στη σκοτεινιά ακρωτηριασμένοι,
- ύλη πηχτή, μουγκή, γεμάτη ιδρώτα.
Φεγγάρι που δεν θυμίζεις τίποτα,
όμως τα γλείφεις όλα με τον μαγικό πηλό σου,
πάρε σφουγγάρι κι έλα σβήσε όλα τα πρόσωπα
που κράτησα για λίγο μέσ’ στην αγκαλιά μου,
φέρε το καρβουνάκι σου από τα παλιά
κι έλα καθώς σ’ ονειρευόμουνα παιδί.
Άπλωσε τα δυνατά σου μπούτια κι άσε με,
άσε με ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου
χωρίς κανένας να με κυνηγά στον ύπνο μου,
με τη φαρδιά παλάμη σου αποσκέπασέ με
και σκύψε, φίλα μου τα χείλη
όπως θα το ‘κανε ο πατέρας μου
πριν, ο τρελός, κινήσω για την έρημο ξυπόλυτος.
Ανδρέας Αγγελάκης
από τη συλλογή Τα ποιήματα του δολοφόνου μου, 1986
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Η ανήσυχη σελήνη, ανησύχησε λίγο την Ουρανία, Τόλη μου.
Τι να φταίει άραγε;
Μήπως σε ανησύχησε, Ουρανία μου, η δραματική ζωή του ποιητή που εκθέτει τα τραύματά του σε δημόσια θέα; Ο Ανδρέας Αγγελάκης πέθανε σε ηλικία 51 ετών (1940-1991).
Αγαπημένε μου Τόλη,
είναι κάποιες στιγμές, που νιώθω τη δραματικότητα κάποιων άγνωστων γεγονότων, με μεγάλη ένταση και από πολύ κοντά...
Σε ευχαριστώ.
Το ίδιο συμβαίνει και με μένα, Ουρανία μου. Νιώθω πόνο και μεγάλη ανώφελη ψυχική συμπαράσταση για τον άγνωστό μου αυτόν, που θα μπορούσε να είναι αδερφός μου.
Δημοσίευση σχολίου