εξόριστα παιδιά τ' ουρανού
για την απόλυτη αθωότητά τους
χωρίς πίκρα κατάντικρυ στο γαλάζιο
ανοίγουν μεγάλα πράσινα μάτια
κι άλλες φορές κίτρινα ή κόκκινα
χορδές της μουσικής και της μοναξιάς τους
τα δέντρα υμνούν το φως
ανάβοντας σιωπηλά το κάθε τους φύλλο
ψιθυρίζοντας ένα παιδικό τραγούδι
αγγίζοντας τη φουντωτή ουρά του ανέμου
φιλοξενώντας πουλιά κι αστέρια
έτσι μιλώντας για το απρόσιτο
τα δέντρα
ένα ουράνιο τόξο που φύτρωσε στη γη
φωτίζουν γαλήνια την αιωνιότητα
για τον άνθρωπο
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα το ποίημά μου αυτό έγινε οδυνηρά επίκαιρο.
Yπέροχο ποίημα!
Αυτό το φως χάσαμε...
Η εικόνα της Τζούλια μας,καταπληκτική!
Το φαντάζομαι σε μεγάλη διάσταση με ζωγραφική και κολάζ...
Μια ολόκληρη έκθεση φαντάζομαι με ποιήματά σου να συνοδεύουν δημιουργίες, με διάφορες τεχνικές!
Καλημέρα!
Δέντρα που χρειάζονται μια και δυο και τρεις ζωές για να μεγαλώσουν τόσο ώστε να ευχαριστιόμαστε όλα αυτά που μας δίνουν, εξαφανίζονται σε μια στιγμή από τις πράξεις των ασυνείδητων.
Η ψυχή μου ακόμα κλαίει, Τόλη. Το ποίημά σου βάλσαμο.
Τζούλια πολύ όμορφη η εικόνα σου!
Την καλημέρα μου στην παρέα.
Μεγάλο θέμα αυτό, Όλγα μου. Πιστεύω πάντοτε ότι η ποίηση έχει τη δική της μουσική και τα δικά της χρώματα. Είναι όμως ωραία έκπληξη, χαρά και συγκίνηση να βλέπεις μια μορφή τέχνης να μεταγγίζεται και να μετουσιώνεται σε μια άλλη. Καθώς, φυσικά, οι ρίζες είναι κοινές.
Είχα την τύχη από νωρίς διάφοροι ζωγράφοι και άλλοι καλλιτέχνες να κοσμήσουν εξώφυλλα των βιβλίων μου και γενικότερα ποιήματα, πεζά ή παρουσιάσεις μου με τους πίνακες, τα γλυπτά τους, τις εικόνες τους.
Θα αναφέρω μόνο τον φίλο μου ζωγράφο, Ντίνο Παπασπύρου, ζωγραφιές του οποίου έχουν αναρτηθεί κι εδώ, όπως ο πίνακας-προμετωπίδα του ιστολογίου.
Συμφωνώ ότι η Τζούλια έχει το ιδιαίτερο χάρισμα να συλλαμβάνει τη βαθύτερη ουσία ενός ποιήματος και να την αποδίδει συχνά με εκπληκτικές εικόνες. Ίσως να πρόκειτα για μια ψυχική ταύτιση που βρίσκει διαφορετική διέξοδο, διαφορετικό τρόπο έκφρασης.
Θα ήταν πραγματικά ωραίο αν η ιδέα σου γινόταν κάποτε πραγματικότητα.
Πιο ωραία όμως είναι η αγάπη και την ευγένειά της.
Σημαιοστολισμός. Επιτέλους εμφανίστηκε το άλλο ιδρυτικό μέλος του ιστολογίου.
Ξέρω, ξέρω τα προβλήματα, Λίνα μου. Επιμένω όμως ότι η παρουσία σου εδώ είναι απαραίτητη. Έστω και για μια καλημέρα.
Καλημέρα.
Πανέμορφο ποίημα κάνει ακόμα πιο οδυνηρή την πραγματικότητα..
Την καλησπέρα μου.
Γιγαντώνεται όμως και η θέληση μας, Margo μου, να την τους αφήσουμε να καταστρέψουν αυτή τη χώρα. Παραθέτω απόσπασμα από την ομιλία του Winston Churchill κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου :
"we shall fight on the beaches,
we shall fight on the landing grounds,
we shall fight in the fields and in the streets,
we shall fight in the hills;
we shall never surrender ..."
Κι εμείς τώρα θα ξαναφυτέψουμε τα δάση μας, θα φυτέψουμε στις αυλές μας, θα φυτέψουμε στις ταράτσες μας, θα φυτέψουμε στα μπαλκόνια μας, θα φυτέψουμε όπου υπάρχει χώρος ανοιχτός και θα διώξουμε το τσιμέντο. Δεν θα παραδοθούμε ποτέ στην απληστία, τη διαφθορά και τη βλακεία.
Δημοσίευση σχολίου