Δεν είναι ο περσινός καιρός

7

Γιατί όλα πρέπει να τα κλείνεις μέσα σου;
Δεν ήτανε φωνή ανθρώπου. Ούτε της σιγανής φωτιάς
στο τζάκι.
Ένα μικρό πουλί που χαίρεται τ’ αγνάντεμα πάνω στις
φυλλωσιές των δέντρων.
Κι εγώ δεν πήρα τη φωνή. Ούτε τ’ αγνάντεμα.
Πήρα το ράγισμά της.

12

Μέσ’ από χαράδρες μικρών αδιέξοδων δρόμων
κάποτε φτάνουν
ψηλαφώντας μέσα στη νύχτα
τις γειτονιές που δεν εγνώρισαν
φωνές και κλάματα παιδιών
κάποτε σβήνουν
μες στο παράτονο μουρμουρητό
που βγαίνει από χιλιάδες στόματα
για τα δάση που δεν είδαν
τις θάλασσες που δεν ταξίδεψαν
τα σπίτια που είχαν και δεν τα ‘ζησαν.

Τάκης Καρβέλης
από τη συλλογή Δεν είναι ο περσινός καιρός, 1988