Άτιτλο (αναδύεσαι)

Αναδύεσαι. Τα σκοινιά που σε βαστούσαν στο βράχο τα 'φαγε το κύμα, η προσευχή του κάβουρα κι οι στεναγμοί των πνιγμένων. Ταξιδεύεις στις θάλασσες. Ο άνεμος σου δίνει κάθε τόσο μια, θέλοντας να σε καταποντίσει. Χάνεσαι. σε λίγο πάλι αναδύεσαι μέσ' από τ' αφρολούλουδα.
Έρχεσαι συχνά όταν είναι γαλήνη κάτου απ΄τα παράθυρά μου. Δε μπόρεσα όμως ποτέ να ξεχωρίσω καλά τη μορφή σου. Αλλά έρχεσαι και με τη θύελλα.
Είσαι νησί από ελαφόπετρα ή μήπως ναυάγιο από ανάμνηση;

Ε. Χ. Γονατάς
από τη συλλογή Η κρύπτη, 1979