Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Το άθικτο κρεβάτι

Έστρωσα το κρεβάτι χθες το βράδυ.
Σεντόνια αραχνοϋφαντα,
μαξιλαροθήκες δαντελένιες
χνουδωτά μαξιλάρια από στάχτη.
Σήμερα το πρωί δίπλωσα τα σεντόνια
ανέπαφα, ατσαλάκωτα
και τακτικά τα στοίβαξα και πάλι.
Μόνο στο πάτωμα είδα να διαγράφονται στη σκόνη
τα ίχνη των ποδιών σου.

Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές
και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει.

Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός, 2009

5 σχόλια:

Poet είπε...

Δεν άκουσα καλά, είπες κάτι, Λίνα;

Αγγελικούλα είπε...

«Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές
και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει.»

Είπα, αχ ναι, Τόλη. (Μάλλον, αχ ναι, Χλόη.)

Poet είπε...

«Το αχ που λείπει είναι αυτό που μένει;» Σωστά.

Δενελάβας Τάσος είπε...

Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές
και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει.

Όμορφα !

Την καλημέρα μου .

Poet είπε...

Καλημέρα, Τάσο.

Είναι χαρακτηριστική αυτή η τελευταία λάμψη στα ποιήματα της Χλόης. Όπως τα κόκκινα σύννεφα το ηλιοβασίλεμα πάνω απ' τον Θερμαϊκό.