Starry Night by Vicent Van GoghΑρρώστησα από μοναξιά μητέρα,
αρρώστησα από το κρύο φως των αστεριών
που εισβάλλει κάθε νύχτα μες στο αίμα μου
κι αρχίζω να πετώ,
πετώ χωρίς ελπίδα
βλέπω τα σπίτια ολοσκότεινα, κλειστά
και τον αγαπημένο να κοιμάται μαγεμένος
βλέπω ζητιάνους στα πάρκα
να φεγγίζουνε
σαν πλάσματα από φώσφορο
ψηλά στα δέντρα τις τρέσες του κακού
και στους νερόλακκους διαμάντια.
Δεν έχω πού να πάω, μητέρα,
το σπίτι, το πηγάδι και τον κήπο
τα σήκωσε ένας στρόβιλος από φωνές
τα πήρε ένας χειμώνας στοιχειωμένος
και τα σκόρπισε
πέρα απ’ τους χάρτες
στους πάγους των δακρύων.
Αρρώστησα από μοναξιά, μητέρα
έβγαλα ράμφος
εκεί που ήταν παλιά η πληγή του στόματος
έβγαλα απαίσια φτερά από μεμβράνη
δηλητηριώδη αγκάθια γύρω από τα δάχτυλα
τρέμω από πυρετό τις νύχτες στο ταβάνι
και πνίγω ό, τι αγαπώ.
Κατερίνα Καριζώνη
από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470, 2001
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
..Και πνίγω ότι αγαπώ..Ακριβώς..Αλλά η απουσία παραμένει..
Χρόνια Πολλά ποιητή μας
Look at all those lonely people, που έλεγαν και οι Μπήτλς. Και γιατί δεν ανοίγονται, γιατί δεν απλώνουν το χέρι ο ένας στον άλλο;
Ίσως διαπιστώσουν ότι και του άλλου το χέρι είναι ζεστό από λαχτάρα και προσμονή.
Τώρα, βέβαια, κι εσύ μας άφησες μόνους μας εδώ αυτές τις μέρες, Όλγα, αλλά δεν το κάναμε θέμα (ούτε ποίημα). Χρόνια πολλά, κοριτσάκι, να είσαι καλά.
Συγκλονιστικό.
Δημοσίευση σχολίου