Ακούς;
Είμαστε παράφωνοι πάλι απόψε
Ταλαντευόμαστε σε μια ξεκούρντιστη χορδή κιθάρας
τρίζουμε τα δόντια
ξεφωνίζουμε ανέραστες ματιές
Θυμάσαι;
Κάποτε κερνούσες την ελαφρότητα του παραμυθιού
κρυφοκοιτούσαμε το ξεκούμπωτο πουκάμισο της γης
αγγιζόμασταν με ηλεκτρισμένα δάχτυλα
Τώρα
Είσαι ο άντρας-πολυθρόνα που ασάλευτος κινείται
Είμαι η γυναίκα-πολύφωτο με λάμπες που τρεμοσβήνουν
Μόλις ξεντυθήκαμε έναν πολυφορεμένο έρωτα
που έμοιαζε με φτιασιδωμένο χρυσοποίκιλτο ναό
Το νιώθεις;
Είμαστε άκαμπτοι πάλι απόψε
Άλλο ένα δειλινό μόλις έσβησε τ’ αποτσίγαρά του
στις πονεμένες μας αρθρώσεις
Τα σώματά μας ασπάζονται το κενό
Χωρίς σπινθήρα
Χωρίς ανάφλεξη
Μόνο τα λόγια του φλύαρου κουνουπιού
Διαπεραστικοί βόμβοι από στόματα τρυπάνια
Είναι βλέπεις η επιβολή του παράσιτου
Έλσα Κορνέτη
από τη συλλογή Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Βλέπω καλά, Λίνα; Το πλεκτό σου είναι αυτό λίγο παρακάτω; Λύθηκε το πρόβλημα με τον ατίθασο υπολογιστή σου και κατάφερες να μπεις στο Λιβάδι;
Ε, πες τα μαζεμένα τώρα. Εκδικήσου τις μεταφράσεις έστω και με «έναν πολυφορεμένο έρωτα».
"Κάποτε κερνούσες την ελαφρότητα του παραμυθιού
κρυφοκοιτούσαμε το ξεκούμπωτο πουκάμισο της γης
αγγιζόμασταν με ηλεκτρισμένα δάχτυλα
Τώρα
Είσαι ο άντρας-πολυθρόνα που ασάλευτος κινείται
Είμαι η γυναίκα-πολύφωτο με λάμπες που τρεμοσβήνουν"
ειναι αναπόφευκτος ο κανενας έρωτας?
θελω να πιστεύω πως μπορουμε να τον παρακάμψουμε, να μη γινω πολυφωτο περα απο Ξωτικό...
Άφησα το πλεκτό μου εδώ για να βγω να κάνε καμιά βόλτα στο ύπαιθρο - με έχει φάει η κλεισούρα και η μετάφραση τόσες μέρες! Είπα πως εδώ θα το ξαναβρώ - ποιος θα μου το πάρει - και να 'μαι ξανά!
Και ναι, ο έρωτας περνάει, αλλά αν είμαστε τυχεροί, μένει η αγάπη και μας συντροφεύει.
Κι εγώ, ο ολιγόπιστος, έχω πει ότι όλοι οι έρωτες είναι για πάντα και όλοι οι έρωτες έχουν ημερομηνία λήξεως.
Με δύο εξαιρέσεις προσθέτω τώρα. Τα ξωτικά και μερικούς ποιητές που είναι ισόβια ερωτευμένοι. Γι' αυτό να μην ανησυχείς, καλό μου ξωτικό. Πολύφωτο δεν πρόκειται να γίνεις. Θα παραμείνεις ολόφωτο.
Άκου 'δω, Λίνα, από τη στιγμή που φέρεις το όνομα αυτού του ερωτικού ιστολογίου, εγώ λέω να αφήσεις τις μεταφράσεις και τη μούχλα τους και να βρεις κάποιον να ερωτευτείς.
Είπαμε, αυτό είναι ένα αναρχοαυτόνομο ιστολόγιο. Πράγμα που σημαίνει ότι όλα τα μέλη του πρέπει να είναι ερωτευμένα. Ιδίως τα ιδρυτικά όπως εσύ. Βαθύτατα, αγιάτρευτα, αιώνια.
Σβέλτα λοιπόν. Και περιμένω μια πλήρη έκθεση πεπραγμένων.
Καλά, ντε... Θα το φροντίσω αυθωρεί και παραχρήμα. Stay tuned, watch this space και τέτοια.
Όχι ότι ήθελες και μεγάλη ενθάρρυνση. Σε τρία λεπτά ανταποκρίθηκες. Εντάξει, δεν είπα να βγεις μέσα στη νύχτα να τον ψάχνεις.
Και ... άκου. Μην πιστεύεις μια προς στιγμήν απογοητευμένη ποιήτρια. Σύντομα διαλύονται τα παράσιτα και ξαναρχίζει η μουσική.
Να μη βγω λες μες στη νύχτα, ε; Καλά λοιπόν, θα περιμένω μέχρι αύριο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει το αύριο. έτσι δεν είναι;
Τι σου ξημέρωσε τελικά; Σου χτύπησε την πόρτα; Το κάνει αυτό μερικές φορές. Ε, ναι, ξέρω ότι ξέρεις.
Πλησιάζει και το Πάσχα. Να ευφρανθούν οι ψυχές ημών. Και όχι μόνο.
Μπα, καιρός μουντός με μπιρμπιλωτά σύννεφα. Βρέχει και ο έρωτας έμεινε σπίτι του σήμερα. Αργότερα ίσως, αν ανοίξει ο καιρός, ή... αύριο!
Μπαααα ... σπίτι του μένει «ο άντρας-πολυθρόνα» (και η γυναίκα-μεταφράστρια). Ο έρωτας κάπου ανάβει τις φωτιές του, έστω και με βροχερό καιρό. Για ψάξε καλύτερα (κάτω απ' τα σκεπάσματα).
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ !
Δημοσίευση σχολίου