Καμιά φορά
τις νύχτες που χιονίζει
πετούν θροϊζοντας ανάμεσα απ’ τα δέντρα
τα ορφανά του προηγούμενου αιώνα.
Τότε ανάβουνε τα φώτα στο Παπάφειο
ξυπνούν οι επιστάτες με τα γκρίζα νυχτικά
οι φύλακες των θλίψεων του αιώνα μας
ξεχύνονται σε δρόμους που χαθήκαν
αναστατώνοντας την πολεοδομία των καιρών
ρωτούν για τα ορφανά που δεν μεγάλωσαν
τα χάδια που δεν δόθηκαν
στα μουχλιασμένα τους κρεβάτια.
Τις νύχτες που χιονίζει μέσα στα όνειρα
πετάει σαλπίζοντας ανάμεσα απ’ τα σπίτια
εκείνη η μπάντα των αδέσποτων παιδιών
σκορπίζουν φυματίωση και πούδρα
γυρεύουν ένα νόμισμα παλιό
ή ένα πένθιμο κομμάτι κέικ
από τα τσάγια των φιλοπτώχων κυριών
που ακόμα οργανώνονται αθόρυβα
στις γκρεμισμένες αίθουσες
του 19ου αιώνα.
Κατερίνα Καριζώνη
από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων, 1990
ενότητα Τρεις ιστορίες για τα κτίρια
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Ηρθα να αφήσω τις ευχές μου..και γητεύτηκα.Η μουσική..σχεδόν νιώθεις τις νιφάδες του χιονιού στις παύσεις της..Τι κι αν μπήκε η Ανοιξη.Ολες οι εποχές μέσα μας χορεύουν ταυτοχρόνως,χίλιοι αντικατροπτισμοί καθημερινά όλοι μας .Ενα είδωλο σε σπασμένο καθρέφτη μπροστά να ρωτά..Καλή Ανάσταση.
..Αντικατοπτρισμοί..Σωστά;
Πολύ σωστά, Όλγα μου. Όπως η όαση που βλέπουμε στην έρημο.
Καλή Ανάσταση.
Συνταρακτικό το ποίημα της Κατερίνας, ακόμη περισσότερο για έναν που έχει ζήσει, από έξω μεν, αλλά από κοντά το Παπάφειο.
Μέσα από την τραγικότητα που περιγράφει, βγήκαν άριστοι και ονομαστοί τεχνίτες, ιδαίτερα μαραγκοί, που σκάλιζαν περίτεχνα τα παλιά κλασικά έπιπλα, μουσικοί και άλλοι. Έτυχε να κάνω παρέα με μερικούς απ'αυτούς, λίγο μεγαλύτερους από μένα, κι εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι είχαν μια περίεργη φαλάκρα, με μερικές τρίχες μόνο χαμηλά στο κεφάλι. Μου έκανε εντύπωση και ρώτησα γιατί, "α δεν τι ξέρεις;", μου είπε ένας, "όλους της σειράς μας μάς έβαλαν στο κεφάλι μια αλοιφή για σπυριά και μας έκαψαν τις ρίζες".
Σήμερα στο Παπάφειο μένουν, αν δεν κάνω λάθος, γύρω στα σαράντα παιδάκια, όχι απαραίτητα όλα ορφανά, αλλά παιδιά φτωχών παλινοστούντων.
Πριν καιρό στο κουρείο που πηγαίνω, στην οδό Παπάφη, είδα να περιμένουν καμιά δεκαριά παιδάκια, που φεύγοντας κουρεμένα υπέγραφαν σε μια κατάσταση. Ρώτησα τον κουρέα και μου είπε: "Είναι του Παπαφείου και έχω πάρει αποκλειστικότητα για το κούρεμά τους". Κάτι είναι και αυτό μη δούμε νέα φουρνιά περίεργων φαλακρών.
Παπάφειο, ένα καταπληκτικό νεοκλασικό, μέσα και έξω, που παραμένει ανεκμετάλευτο, διότι οι όροι του κληροδοτήματος (μήπως και κάποια συμφέροντα;) δεσμεύουν την παραχώρησή του για τις τρέχουσες πολιτιστικές και άλλες ανάγκες της πόλης. Θα ήταν ιδανικό για Δημαρχείο και όχι αυτό που ήδη χτίζεται, σε στυλ εργατικής πολυκατοικίας, δίπλα στα ήρεμης αρχιτεκτονικής γραμμής Αρχαιλογικό Μουσείο και Βυζαντινό Μουσείο.
Δυστυχώς τα πολεοδομικά εγκλήματα συνεχίζονται στη Θεσσαλονίκη. Όμως την αγαπάμε και έτσι ρε γαμώτω.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που έγραψες, Ντίνο, από την προσωπική σου εμπειρία. Πολλά τα αγνοούσαμε κι εμείς οι παλιοί πλέον κάτοικοι της πόλης.
Είναι δυνατόν ποτέ να πάψουμε να αγαπάμε την πόλη που μας γέννησε και μας μεγάλωσε;
Τόσο κινηματογραφικό τόσο σπαραχτικά νοσταλγικό.
Δημοσίευση σχολίου