αφιερώνεται στον Νίκο, στην Όλγα και σε όλους τους φίλους του Χαρταετού από την Ηλιούπολη ένας πολύχρωμος χαρταετός που υψώνεται
κι αστράφτει μαγικά πάνω απ’ τα κάστρα
με ήχους φυσαρμόνικας, με μακρινές φωνές
σχεδόν που αγγίζει κάποτε τον ουρανό
κι ύστερα χάνεται αργά μες στην ομίχλη
ύστερα στροβιλίζεται και πέφτει
πέφτει, σκαλώνει, σκίζεται
χάνει τα χρώματα και χάνει τα στολίδια του
πάνω στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου
αυτό είναι η μνήμη
ένα μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
βουβό και δακρυσμένο να κοιτάζει
Τόλης Νικηφόρου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μανδραγόρας,
τεύχος 38, Απρίλιος 2008
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
πολύχρωμος χαρταετός
μνήμες αιωρούμενες,
γεμάτες παιδική νοσταλγία
κοιτάζω τον χαρταετό που κρέμεται από το μεγάλο πεύκο στην αυλή του σχολείου
απομεινάρι της Καθαράς Δευτέρας...
φανταχτερά χρώματα, φουντίτσες, στολίδια
όμως...
πλαστικά όλα πιά...
(made in china)
η μυρωδιά της αλευρόκολλας
η τέχνη του ζυγιού
ο σκελετός από καλαμιές
το πέταγμά του - πέταγμα ονείρων -
δείγμα αξιοσύνης...
...λείπουν
"αυτό είναι η μνήμη
ένα μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
βουβό και δακρυσμένο να κοιτάζει"
Τόλη,
μου άρεσε πάρα πολύ
"στροβιλίστηκαν" οι μνήμες μου
σ΄ευχαριστώ
Νίκο με εκφράζουν απόλυτα όσα είπες!
Διαβάζοντάς το ένιωσα τον πόνο της νοσταλγίας, γιατί πονάνε οι μνήμες της παιδικότητάς μας.. φέρνουν δάκρυα για ότι χάθηκε οριστικά!
Υπέροχο Τόλη, υπέροχο!
Να σαι καλά!
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω...είναι μαγικό!
Η αφιέρωσή σου μας συγκινεί αφάνταστα.
Αν συμφωνείς θα ήθελα να υπάρχει σε σταθερή ανάρτηση στο χΑΡΤαετό.
Είναι τόσο σπουδαίο να υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα Τόλη, πόσο φως απλώνεις και πόσο ανακουφίζεις!
Μνήμες...χαρά, λύπη,δύναμη, αδυναμία...ένας υπέροχος συναισθηματικός χορός νιώθεις να σε παρασύρει διαβάζοντάς το, σαν ένα αέρινο ταγκό με τις αναμνήσεις, ενώ οι μουσικές σου επιλογές ζωγραφίζουν εικόνες μοναδικές!
Από καρδιάς σε ευχαριστώ.Να είσαι πολύ-πολύ καλά!
ΟΛΓΑ
Νίκο, Margo, Όλγα, σας ευχαριστώ θερμά.
Τιμή μου θα είναι, Όλγα μου, να υπάρχει το ποίημα σε σταθερή ανάρτηση στον xΑΡΤαετό.
Καλό σας βράδυ.
Χάθηκα στις εικόνες σου..
Γι' αυτό ακριβώς υπάρχει Ο πλοηγός του απείρου, Όλγα μου.
Διαχρονικά νιώθω χαρταετός, να στροβιλίζομαι, να πέφτω, με κίνδυνο να σκαλώσω,να σκιστώ.
Ο επιδέξιος χειρισμός της καλούμας, τράβηγμα πάνω-κάτω, με φέρνει στα ίσια και ξαναπαίρνω την πάνω βόλτα.
κι επειδή σας αρέσουν οι χαρταετοί διαβάστε αν θέλετε κι ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον αφιέρωμα στο σχολικό μας μπλοκάκι...
http://efimeridamas.blogspot.com/2009/03/blog-post_02.html
Έκτακτο το μπλογκάκι σας, μωβ! (κι απ' το πρώτο μπήκα εγώ...)
Λοιπόν κι εμένα μου έφερε στο μυαλό πολύ παλιές εποχές, που ο πατέρας μου έφτιαχνε χαρταετούς και εμείς με τον αδερφό μου προσπαθούσαμε να τους πετάξουμε, με μικρή, συνήθως, επιτυχία. Το ωραίο όμως ήταν ότι κάναμε κάτι όλοι μαζί, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο.
Ωραίες αναμνήσεις, Τόλη, μέσα από ένα ποίημά σου που μου αρέσει πολύ.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη...
τι υπέροχοι στίχοι...
και το Παιδί κοιτάζει...
Ε, τώρα αφιερώνεται και σε σένα, Χριστίνα, αν μου επιτρέπεις να γράψω το ανθρώπινο όνομά σου. Η μνήμη από τα ξωτικά μιας χώρας των θαυμάτων.
Δημοσίευση σχολίου