Μας φωνάζουν συνεχώς
Και οι φωνές τους σκεπάζουν
Όλα τα άλλα που υπάρχουν
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
Ζουν μέσα στα δάκρυα
Ξυπνούν τις νύχτες
Ανάβουνε το φως
Ξεφυλλίζουν βιβλία
Ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα
Ρωτούν αδιάκοπα γιατί.
Εκείνο το φιλί που τότε αρνήθηκα,
Το ραντεβού που κάποτε δεν πήγα
Το ποίημα που δεν κάθισα να γράψω
Το χέρι που όταν έπρεπε, δεν έδωσα
Τα λόγια που ενώ θέλησα, δεν είπα
Και τελικά είναι πιο πολλά
όσα δεν έγιναν
Από τα πεπραγμένα της ζωής μας.
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
Πολεμούν με αυτά που ακόμα υπάρχουν
Και στο τέλος τα νικούν
Γιατί πατρίδα τους είναι ο θάνατος
Και εμείς τα τελευταία λάφυρα της μάχης
Που παίρνουν επιστρέφοντας μαζί τους.
Κατερίνα Καριζώνη
δημοσιεύτηκε στο περ. Πάροδος,
τεύχ. 23-24, Δεκέμβριος 2008
6 σχόλια:
Κάθε γιατί έχει μιά απάντηση. Κι η απάντηση είναι μια καθημερινή μάχη να φέρουμε λίγες αχτίνες άνοιξης στη ζωή μας για να λιγοστέψουν τα πράγματα που δεν υπάρχουν. Και το τέλος να μας βρεί όρθιους να πολεμάμε.
Η Κατερίνα πάντα μοναδική. Πολύ χάρηκα που μας είπε χτες ότι σε λίγες μέρες κυκλοφορεί η συγκεντρωτική συλλογή της Ρεσάλτο
Πάντα στη ζωή μου προτιμώ να μετανιώνω για πράγματα που έκανα παρά για πράγματα που δεν έκανα. Είναι μεγάλο φορτίο οι αμφιβολίες "τι θα είχε γίνει αν....". Πολύ ενδιαφέρουσα γραφή.
Καλημέρα, Τόλη.
Κι εγώ θα χαρώ να διαβάσω τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Κατερίνας, Ανδρέα. Δεδομένου μάλιστα ότι μου λείπουν αρκετές από τις επιμέρους συλλογές της.
Συμπίπτει η οπτική μας, Μαρία. Κι όμως το ποινικό μητρώο μου είναι απείρως βαρύτερο στον τομέα εκείνων που δεν έκανα.
Κι από την άλλη, υπάρχει πάντοτε το θέμα της ελευθερίας. Η αμφιβολία του ποιος είναι εκείνος που επιλέγει. Να κάνει ή να μην κάνει. Και αν ο δρόμος της ζωής μας είναι δική μας επιλογή ή κάτι προκαθορισμένο από τα γονίδια και το παιδικό μας περιβάλλον.
Τι νόημα έχει λοιπόν να μετανιώσει κανείς ή να μην μετανιώσει; Αυτοί υπήρξαμε and that's that.
Κανένα νόημα απολύτως, Poet! That's that.
Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα με τον Τόλη
Δημοσίευση σχολίου