Στον καναπέ κουρνιάζοντας και μισομουδιασμένη
με το χέρι να λιγοθυμά απ’ το τηλεκοντρόλ
δεν θα τον δεις.
Όμορφη και κρυστάλλινη σαν τα νερά του καταρράχτη
έσκαβε μέχρι να σ’ ελευθερώσει,
στην θάλασσα να περπατάς του αληθινού σου χρόνου.
Έσκαβε μες στο ψέμμα των εικόνων.
Κόλλα το αυτί στο μαξιλάρι
στον βρύα γιομάτο της βελανιδιάς
εκατόχρονο κορμό.
Άκουσε την ανάσα του.
Φωνούλες παιδικές κυλιούνται στο χορτάρι,
τα χρόνια, τα κουρέλια της ψυχής.
Και θα συναντηθείτε. Στο φέγγος του κεριού.
Στου μαρτυρίου το σέλας.
Δημήτρης Κοσμόπουλος
από τη συλλογή Ανάστασις του Ανδρέα Ταρκόφσκι, 2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τι όμορφο ποίημα!
Εχω δει αριστουργήματα να φτιάχνονται από κουρέλια..Οι παλιές γυναίκες ήξεραν πως να το κάνουν αυτό.Επαιρναν ένα κουρέλι χρωματιστό-τα περισσότερα κουρέλια είναι χρωματιστά-έκοβαν από δω, έραβαν από κει, και να' σου έτοιμη η πολυτέλεια στο λεπτό..Τα χρόνια θα μας ντύσουν, σαν έρθει η πρεμιέρα η στερνή.
Eίδες τι ανακαλύπτω, Όλγα μου, ξεφυλλίζοντας ποιητικές συλλογές και λογοτεχνικά περιοδικά; Όπως ψάχνοντας τα μυστικά και τα θαύματα της ίδιας της ζωής.
Δημοσίευση σχολίου