Τα ποτάμια σιγότρωγαν τις κοίτες. Με χέρια απλωμένα στον καιρό ένα σύννεφο ακόνιζε το αύριο, για να ‘ρθει ο Αϊ-Φωτιάς, με μυρωδιές και μουσικές της Άνοιξης, να μας γνέψει, όπως η μάνα τον πατέρα σαν έφευγε στην ξενιτιά, βαστώντας δυο βαλίτσες πάνινες, με το λουρί στη μέση τους δεμένο, κρατούσε μιαν ανείπωτη υπόσχεση, πως τάχα τ’ αύριο δικό μας θα ‘ναι.
Κι εκείνο να κυκλώνει το χρόνο και να καρφώνει τα δόντια του στο χθες. Να ερμηνεύσει με το σάλιο του τις μνήμες, π’ αναζητούν μικρές χαραγματιές, να δώσουν χρώμα στο γκρίζο που περίσσευε.
Σονάτα V
Να έχω εσένα ίσκιο μου
Και σένα προσκεφάλι,
γιατί πολύ πονώ σε.
Κι ας έρθεις απροσκάλεστη
στο γιορτινό τραπέζι,
και τα μαλλιά σου ας άσπρισαν
γι’ αυτό η πάχνη ξέρει.
Γιώργος Καλιεντζίδης
από την ποιητική σύνθεση Η ένδοξη αναχώρηση του Αϊ-Φωτιά, 2008
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
"πως τάχα τ’ αύριο δικό μας θα ‘ναι"
ή πως ένα "τάχα" ανατρέπει ένα όνειρο..
πορεία γεμάτη ιστορική μνήμη...μου έφερε στο μυαλό σκηνές από την ταινία "Η σκόνη του χρόνου" του Αγγελόπουλου που είδα πρόσφατα και με συγκίνησε ακριβώς αυτό για το οποίο κατακρίθηκε... η υποκειμενική ...άρα ποιητική...ανάγνωση της ιστορίας
Το αύριο.
Μόνο δικό μας δεν είναι και μας τρομάζει καθώς κυκλώνει το γκριζο.Γιαυτό ,οι μνήμες να σαλτάρουν στα παράθυρα πολύχρωμες ,μ΄ένα "τάχα" να ισοκρατούν τα σύννεφα .
Όμως για τα παιδιά , το νου μας !
Το αύριο δεν έχει "τάχα". Είναι όλο δικό τους .
Και τους χρωστούμε "μυρωδιές και μουσικές της Άνοιξης "
και "γαρύφαλλα .Πολλά γαρύφαλλα "
Παρένθεση.
Μετά τις ιώσεις η σκόνη. ΄Οχι του χρόνου, της Αφρικής και της γύρης .
Και εκείνη η μόνιμη θολούρα των αριθμών, των δεικτών και γραβάτες, πολλές γραβάτες που μας σημαδεύουν και μας βομβαρδίζουν.Αψού!Συγνώμη.
Εύστοχη η παρατήρησή σου, Τζούλια. Το ποιητικό αυτό βιβλίο του Γιώργου Καλιεντζίδη, είναι ένα Ποντιακό έπος. Παραθέτω εδώ τον πρόλογο του ποιητή :
Ένα χωριό μεταμορφώνεται σε πόλη.
Η χωροθέτησή του γνωρίζει ποικίλες εκδοχές:
στο Κιλκίς, την Ανάπα, την Τσιάπα.
Ο Μήτσος και η Νιούρκα, ο Αναστάσης
και η Συμέλα, η Σοφία και ο Βάνιας εκεί.
Από το Κιλκίς μέχρι την Τσιάπα
με άλλα ονόματα,
με άλλες λέξεις να ορίζουν το αύριο,
με άλλο χώμα στα νύχια τους.
Αλλά εκεί.
Θα έλεγα, Υακίνθη μου, ότι εμείς έχουμε πληρώσει το χρέος μας και μάλιστα με τόκο Σαιξπηρικού τοκογλύφου. Κι ακόμη θεωρούμε τους εαυτούς μας ως οφειλέτες.
Δεν είναι η σειρά των παιδιών μας τώρα να αγωνιστούν και να ματώσουν;
Για γαρύφαλλα, πολλά γαρύφαλλα και για λιγότερες, πολύ λιγότερες γραβάτες.
Δημοσίευση σχολίου