Σύνθεση εικόνας της Λίνας
αποβραδίς στον ύπνο της η αγελάδα
είδε όνειρο να χτυπά η πόρτα του στάβλου
και να μπαίνει ο Χασάπης
σε θέλω της είπε αποφασισμένος
και της πρόσφερε ανθοδέσμη από τριφύλλι
αυτή ξαφνιάστηκε
μισό λεπτό καθίστε ψέλλισε
κι έσπευσε στο λουτρό κολακευμένη
για να βάλει λίγο κραγιόν
αμέσως μετά τον άκουσε να λέει
λόγια τρυφερά και παθιασμένα
για την ξεχωριστή περπατησιά της
το συνεσταλμένο βλέμμα της
που τον ταξίδευε σε κόσμους άλλους
για τον χνότο της που ονειρευόταν μήνες
να τον ζεσταίνει τις νύχτες του χειμώνα
της εξομολογήθηκε πώς γούσταρε
ν’ αρμέγει με το στόμα τα μαστάρια της
πώς λύσσαγε να γλείφει σαν λουκούμι
τα πλούσια πισινά και τα λαγόνια της
ή να ρουφάει από τα πόδια της το κότσι
προς τα χαράματα την είχε καταφέρει
έπεσαν και παλέψανε άγρια στον αχυρώνα
λιγωμένη εκείνη από τη γλύκα της γλώσσας
σε λίγο ένιωσε μέσα της το μόριο του
μαχαίρι ακονισμένο να τρυγάει τα σωθικά της
να την κόβει αλύπητα ως το κόκαλο
όταν ξημέρωσε κρεμόταν κομματιασμένη
στη βιτρίνα του κρεοπωλείου
και στο βάθος του αίματός της
άκουγε τον Χασάπη να την κολακεύει ακόμη
στους λιμασμένους του πελάτες
Στάθης Κουτσούνης
από τη συλλογή Παραλλαγές του μαύρου, 1998
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Ομολογώ ότι περίμενα κάποιες αντιδράσεις σ' αυτό το ποίημα.
Ο Στάθης Κουτσούνης είναι άλλοτε πολύ σκληρός και άλλοτε πολύ τρυφερός. Άλλοτε αμείλικτα ρεαλιστής και άλλοτε αθεράπευτα ρομαντικός. Πάντοτε όμως ποιητής.
Σίγουρα δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για μονοτονία, όπως θα δούμε αμέσως.
Επιφυλάχθηκα και έγραψα το σχόλιο ως απάντηση στο δικό μου blog. Το συγκεκριμένο ποίημα μου προκάλεσε αμηχανία.
Κι εμένα μου είχε προκαλέσει αμηχανία, Maria Jose. Είδα το σχόλιο στο δικό σου blog.
Πιστεύω όμως ότι χρειάζεται καμία φορά μια πέτρα στα λιμνάζοντα νερά της ακατάσχετης συναισθηματολογίας. Ένα «εεε, ξυπνήστε, ρε, εδώ γίνεται χαμός στο χαμαιτυπείο η Ωραία Ελλάς!» Δηλαδή, απείρως πιο ωμή είναι η ίδια η πραγματικότητα της ζωής μας και η ποίηση έχει το χρέος να μιλήσει.
"ήρθαν ντυμένοι φίλοι"
γεμάτος γελάδες και χασάπηδες ο κόσμος μας.
τί να πώ;
ο άνθρωπος δεν γράφει...ποίηση.
ολόκληρη φιλοσοφική συζήτηση "σηκώνει" κάθε ποίημα του Κουτσούνη.
τί να σχολιάσω;
αυτά θέλουν κουβέντα, πολύ κουβέντα...
κύριε Τόλη, δώστε σας παρακαλώ συγχαρητήρια στον άνθρωπο.
από ένα δάσκαλο πέστε του (που ούτε καν τον γνώριζε μέχρι χθες)
O Στάθης Κουτσούνης είναι στο διαδίκτυο, φίλε μου Νίκο, έχει ειδοποιηθεί για τις δημοσιεύσεις και πιθανότατα διαβάζει τα σχόλια. Εάν έχει τη διάθεση, είναι απολύτως ευπρόσδεκτος να απαντήσει.
Και δυο μικρές ιστορίες. Πριν από χρόνια στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο γινόταν μια παρουσίαση του Κλείτου Κύρου. Ο παρουσιαστής επαναλάμβανε μονότονα «ο κύριος Κλείτος Κύρου και «ο κύριος Κλείτος Κύρου». Έως ότου τον διέκοψα εγώ. «Δεν είναι κύριος», του είπα, «είναι ποιητής».
Πριν από χρόνια πάλι, κάποιος φίλος μου έστειλε από την Ισπανία ένα αγγελτήριο θανάτου. Μαύρο πλαίσιο, το όνομα της γυναίκας που είχε πεθάνει και η λέξη «ποιήτρια» μόνο. Τίποτα άλλο.
Έτσι λοιπόν κι εγώ, έτσι και με μένα, σε παρακαλώ Νίκο και παρακαλώ κι όλους τους άλλους φίλους. Με λένε Τόλη, είμαι ποιητής και είμαι άνθρωπος του ενικού αριθμού.
Θα συμφωνήσω πως το ποίημα είναι ιδιαίτερα σκληρό όμως είναι σίγουρα αμείλικτα ρεαλιστικό για να κάνω χρήση του δικού σου όρου Τόλη.
Δεν μπορώ να κρίνω τον ποιητή γιατί πριν από λίγα δευτερόλεπτα του άμετρου κοσμικού χρόνου ξεκίνησα να οσφρίζομαι την ομορφιά της. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως μακάρι να διάβαζε ο κόσμος έστω και σκληρά ποιήματα που τον δονούν, παρά να κάθεται στην τηλεόραση καθηλωμένος να βλέπει την κηδεία ενός επιχειρηματία της νύχτας.
Moυ δίνεις την ευκαιρία, Τάσο, να πω ότι έχω χάσει κάθε ιεραποστολική διάθεση. Εμείς θα κάνουμε το δικό μας, όπως είμαστε ταγμένοι, κι ο κόσμος πάντα θα βλέπει τα σκουπίδια της τουβούλας, end of story.
Aυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ, συμβαίνει στην Αγγλία όπου έζησα, συμβαίνει σε κάθε χώρα του κόσμου. Να μία ακόμη δόση αμείλικτου ρεαλισμού.
Προχτές πρωτοδιαβάζοντας τον Στάθη Κουτσούνη έγραψα για τη σκληράδα των λόγων του αλλά και την απαλότητα που μεταφέρει αυτη τη σκληράδα. Σήμερα διαβάζοντας το ενόραμα θα προσθέσω ότι είναι και προφητικός. Και ρωτώ αλήθεια ποιός είναι πιό σκληρός,οι στίχοι του Στάθη Κουτσούνη ή ο Χασάπης που σκότωσε εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο Αλέξαντρο.
Οι ποιητές δεν είναι σκληροί. Οι ποιητές αφίνουν τη ψυχή τους να ταξιδέψει ελεύθερη, οραματίζονται και γράφουν για την ομορφιά του κόσμου αλλά και τη σκληράδα του.
Κι αυτή τη σκληράδα τη ζήσαμε αυτές τις μέρες. Η ποίηση ειναι και θα είναι πάντα ζωντανή.
Χρειάζεται να ρωτάς, and33; Δεν είναι όλα αυτά αυτονόητα;
Δημοσίευση σχολίου