στην Kerk str. δίπλα στο σπίτι του Σεφέρη - με την
παράκληση να μας πει περισσότερα για την Πρετόρια
και τις τζακαράντες
Kerk st., Pretoria, Transvaal
(courtesy of Mauve)
Οι τζακαράντες παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας(courtesy of Mauve)
ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι.
Αδιάφορα όλα τ΄ άλλα, κι αυτό
το Βένουσμπεργκ της γραφειοκρατίας με τους διπλούς
τους πύργους και τα διπλά του επίχρυσα ρολόγια
ναρκωμένο βαθιά σαν ιπποπόταμος μες στο γαλάζιο.
Και τρέχαν τ’ αυτοκίνητα δείχνοντας
γυαλιστερές πλάτες όπως τα δελφίνια.
Στο τέλος του δρόμου μας περίμενε
δρασκελώντας αργόσχολα μες στο κλουβί του
ο ασημένιος φασιανός της Κίνας
ο Ευπλόκαμος Νυχθήμερος, όπως τον λένε.
Και να σκεφτείς πώς ξεκινήσαμε αποχαιρετώντας
με την καρδιά γεμάτη σκάγια
τον Ονοκρόταλο τον Πελεκάνο –αυτόν
που είχε ένα ύφος τσαλαπατημένου πρωθυπουργού
στο ζωολογικό κήπο του Καΐρου
Οχτώβρης '41
Γιώργος Σεφέρης
από το Ημερολόγιο καταστρώματος, Β΄
Ποιήματα, έβδομη έκδοση, 1967
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Aγγέλου λέξεις..
Αγαπημένος .. Σεφέρης...
Δεν έχω κατι αλλο να πω , εκτός από κείνο το μοβ των δέντρων που μαγεύει..
Ναι αλλά η Μωβ δεν λέει να μας γράψει δυο κουβέντες για την Πρετόρια και τις τζακαράντες. Κι ας είναι ασορτί με τα δέντρα.
1941, 18 Νοεμβρίου: (σ.σ. Ο Σεφέρης και η Μαρώ βρίσκονται στην Πρετόρια). απόσπασμα από το ημερολόγιο της Μαρώς: «Τούτες οι μέρες είναι οδυνηρές. Χθες εργάζουνταν δώδεκα ώρες ασταμάτητα. Μια στιγμή τον ρώτησα, μια που η δουλειά του είναι τόσο ικανοποιητική, γιατί τον αισθάνομαι τόσο ανήσυχο. Αισθάνομαι χαρά μόνον όταν γράφω ένα καλό ποίημα, και τα ποιήματα έχουν κόπο και πόνο. Μη νομίζεις πως βγαίνουν έτσι… έρχονται όταν θέλουν αυτά. Δεν είναι να πεις: Τώρα θα κάτσω να γράψω ένα ποίημα. Εκείνο είναι που σε καθίζει κάτω και σου λέει: Kερατά, τώρα θα με γράψεις, θα με βγάλεις, αλλιώς θα τρελαθείς! Kαι κάποτε είσαι τόσο κοντά στην τρέλα, κι αν δεν κάνεις... ας είναι, δεν θέλω να σε τρομάξω. Μα πρέπει να 'χεις υπομονή κι αγάπη μαζί μου Μαρώ, αν θέλεις να ζήσουμε μαζί δηλαδή...».
1992, 18 Νοέμβρη… (μισό αιώνα περίπου αργότερα)
Πρετόρια…Η μωβ ουράνια πολιτεία…όταν την αντίκρισα πίσω από τους λόφους φορά φάνταζε σα σκηνικό παραμυθιού…Οι τζαγκαράντες ολάνθιστες με τα μισά τους μωβ ανθάκια να σχηματίζουν μαβί χαλί στους δρόμους και η ματιά να χάνεται σε ένα βιολετί ορίζοντα που βυθίζεται, αφού η πόλη είναι χτισμένη σε ένα τεράστιο οροπέδιο με υψόμετρο 1.700 μ. Πώς να μην αγαπήσεις λοιπόν μια πόλη που σε υποδέχεται με το μωβ της φόρεμα και κάθε Νοέμβρη σε αφήνει άναυδο με την ομορφιά της; Κι όταν ανακαλύπτεις ότι αυτό το μεγαλειώδες θέαμα έβλεπε και ο Γεώργιος Σεφέρης πριν από 50 χρόνια…από το παράθυρό του;
Τόλη ήταν πολύ συγκινητική αυτή η αφιέρωση…τόσο που δεν μου είναι εύκολο να γράψω...
σ΄ ευχαριστώ…
Πόσο σωστά, πόσο αληθινά τα λόγια του Σεφέρη για το ποίημα ... η μυστικιστική εμπειρία κάθε γνήσιου ποιητή .. Κι ακόμη ... «πρέπει να 'χεις υπομονή κι αγάπη μαζί μου..»
Εμείς πρέπει να σε ευχαριστήσουμε, Μωβ, για τα μεθυστικά αυτά δέντρα και για τη μωβ ουράνια πολιτεία. Δεν αντέχει η ψυχή τόση ομορφιά ...
Άλλες φορές πάλι, η τόση ομορφιά έχει τη δύναμη να γιατρέψει την ψυχή. Τουλάχιστον για μένα, πολλές φορές έχει λειτουργήσει έτσι, αλλά κι αυτό που περιγράφεις, Τόλη, δεν μου είναι ξένο.
Δημοσίευση σχολίου