Ω φίλοι, φίλοι μου

Φίλοι παλιοί χρυσάφι παλιό
χρόνια κρυμμένοι στις σκιές
το θάνατό τους τον μαθαίνουμε
απ' τις εφημερίδες.

Στα μαγεμένα σπίτια τους
είχαν καθρέφτες σκοτεινούς.
Τα βράδια ντύνονταν πτηνά
να ξεγελούν τους ουρανούς.
Νιώθαν ασφάλεια μες στις χαράδρες
του έρωτα
ύψωναν πόρτες στις ερήμους
κυκλοφορούσαν μόλις νύχτωνε
σαν αυτοκράτορες.

Με τόσες μάσκες,
μεταμορφώσεις και μονολόγους
δε φταίει κανείς που χάθηκαν
μέσα σε τόσους ρόλους
μήτε που τρίζει το βασίλειο
σαν το σπασμένο καναπέ.

Ω φίλοι, φίλοι μου,
μιλήσατε τα ελληνικά σαν τα ξερά φύλλα
της λεύκας στο αέρα.

Μάνος Ελευθερίου
από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο, 1997